حماقت ملانی ( مانده حساب : نامحدود )

ویکتور :« وای پسر خیلی بزرگ شدی» توماس:« تو چقد کوچیک شدی😑 خب معلومه بزرگ میشم» توی ماشین که بودن ویکتور دستشو روی شکم توماس کشید. گفت :« اینا واقعین؟» توماس پیرهنشو داد بالا تا عضلاتش معلوم شه و بعد گفت :« نه مصنوعیه ، معلومه واقعیه» ( توجه کنید که راننده داره توماس) ویکتور :« چه پولدار شدی!» توماس:« تنکس! » ویکتور :« به چی فکر می‌کنی؟» توماس:« اینکه تورو کجا جا بدم» ویکتور :« منظور؟» توماس:« پول! توی همه اتاقای خونه من پوله.فقط اتاق خودم خالیه » ویکتور :« خب با هم میخوابیم» و خندید . توماس:« زر نیا انقد!» ویکتور :« چشم کایرو» توماس:« ها؟» ویکتور :« کای یا کایرو ، اسمیه که باهاش صدات میکنن دیگه» توماس:« برای چی؟» ویکتور :« برای قدرتته. فهمیدی؟ شما همتون یه گروه هستین . ولی کسایی مثل تو که قابلیت تغییر ظاهر هم دارن میشن کایرو و در حال حاضر تنها کایرو توی کل دنیا تویی!» توماس تعجب کرد . گفت :« خدایی؟» ویکتور :« باور کن . بگذریم ، کسب و کارت چیه؟»

توماس یه مجله از پشت صندلی ماشین برداشت و پرت کرد سمت ویکتور . گفت :« مدیونی بگی جون ، بگی همینجا خاکت میکنم» ویکتور :« ژوووون عجب مدلی!» توماس یک پس گردنی به ویکتور زد و گفت :« آدم باشششش» ویکتور :« شما هستی بسه» توماس:« هممم...زبونم که درآوردی خفاش خان!» ویکتور :« خونتو میریزما» توماس:« احمق با چشمام قابلیت کنترل هم دارم» ویکتور :« منم قابلیت هیپنوتیزم دارم ، خوناشامم!» توماس:« ولش کن ، باید یه خونه جدید بخرم» ویکتور :« یجوری میگی انگار بستنی عه😐» توماس:« خریدم . » و صدایی اومد :« مانده حساب : نامحدود» ( خنده شیطانییییی نویسنده ، بچم از هر لحاظی کراشه ، باز خنده شیطانییییی نویسنده)

ویکتور با تعجب :« از کجا این همه پول آوردی؟» توماس شونه بالا انداخت :« هیچی فقط یه سری کارا انجام دادم و این دستمزد منه» ویکتور:« چقدر کار؟ چه کاری؟ چقدر وقت؟» توماس:« خیلی سوال میکنیا» ویکتور :« بگو دیگه» توماس همه سال های عمرش را برای او بازگو کرد ، البته بجز تیکه های غمگین و تیکه هایی که زخمی شده بود . ویکتور :« که اینطور! زندگی سختی داشتی پسر.» توماس:« تو چی؟ تعریف _» که صدایش با تقه خوردن به شیشه ماشین قطع شد . راننده :« رسیدیم قربان ولی...» توماس :« باشه درو باز کن » توماس رو به ویکتور ادامه داد :« دنبالم بیا» ویکتور سری به تایید تکون داد و از ماشین پیاده شد .

ناگهان چشم هایش با نور دوربین ها کور شد . کلی بنر و تابلو از کسی به اسم کایرو . آیدل ژاپنی ، همین توماس خودمون . ویکتور :« پس آیدل هم هستی!» خبرنگارا و طرفدارا داشتن خفشون میکردن. توماس دست ویکتور رو گرفت و از بین جمعیت راهشونو به سمت خونه جدید توماس باز کردن. وقتی رفتن تو توماس درو بست و گفت :« دادام ، اینم خونه جدید ! راحت باش ، ۵ خوابه اس ، استخر داره ، دو تا تراس و یه حیاط نقلی ، آشپزخونه داره و دو تا پذیرایی ، دو تا دسشویی و دو تا حموم ، دوبلکس هم هست ، سه تا بالا دو تا پایین ، اتاق خوابا رو میگم ، من طبقه پایینی رو برداشتمممم» ویکتور مثل یک مجسمه جلوی در ورودی ایستاده بود . توماس :« چی شده؟» ویکتور :« نه تنها پولداری...بلکه ولخرج هم هستی . چ‌و‌س مغز آخه خونه ی مبله؟؟؟ پولتو از کجا آوردی که انقد ولخرجیییی؟؟؟» توماس در اون لحظه :«🥺» توماس یکم بعد تر :« شل کن دا، راحت باش😏😌😉»

ویکتور:« آخه چطوری میتونی یه خونه رو انقدر راحت بخری؟ عجیبه» توماس:« اممم...از عجیب بودن خوشم میاد» ویکتور:« اممم...چمدونم ، لباسام! اونا کجان؟» توماس:« تو اتاقت» ویکتور:« چی؟ چطور؟» توماس خندید :« همینطوری که میبینی به خدمتکارم گفته بودم این خونه رو بخره.» با پوزخندی ادامه داد :« و اینکه وقتی رسیدیم فرودگاه ، سوار ماشین شدی ، بعدش چمدونتو لباساتو ندیدی ، درسته؟» ویکتور :« آره» توماس:« اونارو گذاشتم تو یه ماشین دیگه که اون یکی خدمتکارم بیارتش اینجا ، دنبالم بیا» و دستشو گرفت و برد طبقه بالا ، اون اتاقی که تراس داشت . گفت :« میدونستم از اتاق تراس دار خوشت میاد برای همین اینو برات در نظر گرفتم ، وسایلتم چیده شده.» در اتاق رو باز کرد . وسایلش چیده شده بود و تم اتاق نوک مدادی بود ، رنگ مورد علاقه ویکتور ، یه تراس بزرگ داشت و تخت هم که کلا مشکی. و یه تابلو که یدفعه جلو روشون سبز شد که روش نوشته شده بود :« خوش برگشتی رفیق!» توماس خندید و گفت :« راحت باش ، میرم شام رو آماده کنم» ویکتور همینطوری مونده بود ، فقط تونست قبل از رفتن توماس بگه :« ممنون!» و بعد رفت توی اتاق و لباس راحتی پوشید.

بعد یک ساعت توماس از پایین داد زد :« ویکتور! ویکتور! بیا شام حاضره» ویکتور از پله ها اومد پایین :« ممنون توماس ، لطف بزرگی در حقم کردی ، جبران میکنم » توماس خندید :« این حرفارو با هم نداریم که!» ویکتور میدانست که بدون فکر حرف زده :« کبکت خیلی خروس میخونه ، یادم میاد وقتی توی یتیم خونه بودیم خیلی سرد و خشک بودی» توماس لبخندش محو شد . در وجودش هنوز از اون روزا ناراحت و آزرده بود ، از اتفاقای بعدش ، مرگ رفیقاش. ولی باز خندید . ویکتور تازه به خودش اومد:« ببخشید ... حرف بدی زدم» توماس :« نه نه...بیا شام بخوریم ، فردا باید برم سر کار » ویکتور فقط سری تکون داد ، خیلی شرمنده بود . بعد شام توماس خدمتکار هارو مرخص کرد و با ویکتور یکم بازی کردند . بعد هم ویکتور رو به سمت اتاقش راهنمایی کرد و به سمت اتاق خودش رفت . شب آروم و خوبی بود . همه چیز خوب ، تا وقتی که.... .