کافه رفاقت...

پنجشنبه ۱۷ اکتبر، فلیکس کیسه اش را برداشت و برای رفتن هیجان زده بود. وقتی فلیکس از خانه بیرون رفت، صبر نداشت تا او را ببیند. بالاخره وقتش رسیده بود که کیسه را بهش بدهد.

وقتی وارد کافه شد، اولین چیزی که دید یک پسر با لبخندی روی لبش بود که پشت پیشخوان وایساده بود. پسر موهای مشکی چتری و یک کت لی سفید داشت. فلیکس تعظیم کرد : عصرتون بخیر. پسر هم تعظیم کوچکی کرد. فلیکس روی یکی از صندلی ها نشست و به کافه نگاه کرد، خلوت بود اما خیلی زیبا بود.

همانطور که فلیکس به منو نگاه میکرد، توجهش به آهنگی که پخش میشد، جلب شد. فلیکس دو نوشیدنی سفارش داد، و پسر پشت پیشخوان، پیشبندی کرمی پوشید. روی پیشبند اسم «سو چانگبین» نوشته شده بود. وقتی سفارش ها آمد، فلیکس تشکر کرد و نوشیدنی ها را روی میز گذاشت.

فلیکس نوشیدنی خودش را تموم کرد، اما او نیامد. کیسه ی خود را برداشت و از پسر فروشنده خدافظی کرد. گوشی اش را برداشت و به قسمت پیام هایش رفت و شماره ی او را زد...اما متوجه یک پیام خوانده نشده از او شد.

متاسفم که نتوانستم بهت بگویم که من نمیتوانم ببینمت. نمیتوانم دلیلش را بگویم اما من کنار تو در کافه بودم، پشت پیشخوان، و تو را زود شناختم. دوست تو. سو چانگبین