صبح های بی طلوع

برگی از نوشته های نه چندان کامل

چشمانم را به صورت بی روحش دوختم؛ نایی برای زنده ماندن نداشت چه برسد به زندگی کردن، او مستحقش نبود، زحمات بی شماری کشیده بود و همه اش دود شده و به هوا رفته بود... چشمانش از اشک پر و خالی میشد... میتوانستم صدای شکستن قلبش را بشنوم یا حتی ببینم که چگونه داشت در زمین فرو میرفت و در بزرگی غمش کوچک میشد و یا اینکه در حالی که کنار من ایستاده بود از من دور تر و دور تر میشد

از بی خاصیت بودن خود حرصم گرفت چرا نمیتوانستم جمله ی امیدوار کننده ای بگویم؟ زبانم به معنای واقعی کلمه بند آمده بود البته خب اگر منطقی نگاه کنیم دیگر دیواری برای زدن میخ امیدواری باقی نمانده و همه ی دیوارها فروریخته است

در افکار پریشانم به دنبال راهی برای رساندن آرامش به او میگشتم که ناگهان با طنین گریه اش به لحظه بازگشتم... کمی بعد از اتاق بیرون رفت و من ماندم با زخمی قدیمی که دوباره سر باز کرده و البته مهمان همیشگی ام، غم غم عزیزم به ذره ذره ی وجودم نفوذ کرده است آنقدری که دیگر نمیتوانم خودم را از آن جدا بدانم... و خب احتمالا بعد این همه مدت من به مظهر غم تبدیل شده ام‌‌‌...

وقتی به اطرافم نگاه میکنم همه چیز مثل سابق است ولی کمی دقت بیشتر کافیست تا ببینم همه چیز کاملا فرق کرده است ، درواقع همه چیز از درون تغییر ماهیت داده است... دلم گرفته است کاش هوا ابری بود آنگاه شاید حس میکردم در این سکوت مرگبار ناشی از درد تنها نیستم

احساساتم شکل چندان واضحی ندارد جز اینکه غمگین و خشمگینم...من واقعا دلتنگ هستم دلتنگ روزهایی هستم که فکر میکردم میتوانم تا به همیشه در مقابل مشکلات بایستم بی آنکه زانو بزنم و از پا بیوفتم دلتنگ روزهایی هستم که امیدوار بودم، به آمدن روزهایی بهتر دلتنگ روزهایی هستم که دنیایم سیاه و سفید یا خاکستری نبود دلتنگ فردی هستم که با حرفهایش روزهای تاریکم را روشن میکرد و خورشید روزهای بارانی ام بود دلتنگ فردی هستم که با شوخی هایش غم را از ما می راند...نه آنکه خود دلیلی بر آن باشد دلتنگ آرزوهایی هستم که امید به تحققشان داشتم دلتنگ لحظه هایی بودم که همه دورهم خوشحال بودیم با دلایل زیادی برای شادی بیشتر( البته که این آخری کمی زیاده خواهی است پس حتی اگر دلایلی برای شادی بیشتر نباشد باز هم راضیم)

درپایان نمیدانم، اگر غم برود این تغییرات قابل جبرانند یا تا به ابد دلتنگ خواهم ماند؟