شب های من!

شب هایم را چگونه می گذرانم؟ درحالی که در افکار غرق می شوم...

و دوباره شب فرا می رسد؛ تاریکی بر روشنایی چیره می شود و افکارم دوباره مغزم را متلاشی می کنند!

بله... وانگهی سیلی از افکار به من حجوم می آورد. چندین سال است...چندین سال است که با آغاز شب ها دستانم به لرزه می افتند. چرا که احساس می کنم تمام امید ها در لحظه ای نابود می شوند.

تا به حال چندبار در آسمان تاریک، غم را به تصویر کشیده ای؟ هر شب و هر شب در تنهایی هایم در تلاشم تا ذره ای امید بجویم، ولی هیچ فایده ای ندارد!

ولی... ولی عزیزانم، نکته ای را از یاد بردم‌. چیز در شب وجود دارد که وقتی به اعماق تاریکی فرو می روم، مرا تسکین می دهد...!

شب هایی با ستارگان سخن می گویم! و این پیشه روح مرا تسلی می بخشد... میدانم... بله عزیزانم می دانم که مانند دیوانه ای رفتار می کنم... ولی...

وقتی در اوج احساس دردناکی به سر میبری، حرف زدن با ستاره ها رقت انگیز است! خیلی رقت انگیز است! چرا که به معنای این است که تو واقعاً تنهایی! و... و وقتی انتهای رنج را درک می کنی، لذتی دست نیافتنی را حس می کنی!

و این انسان ها، همان هایی هستند که بیشتر از سنشان می فهمند؛ این ها آدم های زخم خورده ای هستند... وقتی که معنای واقعی تنهایی را در قلبشان پرورش داده اند...