پایان بی نور!

یکی بود یکی نبود! نمیدونم بعد گذشت این همه مدت منو یادتونه یا نه، من اِما هستم..همون آدمی که مدت ها نمیتونست با هیچ کسی ارتباط برقرار کنه و دوست پیدا کردن واسش خیلی سخت بود و در آخر دوست های خوبی پیدا کرد تا کمکش کنن که بره و با بقیه صحبت کنه و روابط عمومیش رو بهتر کنه خواستم بگم که...

هیچ وقت هیچ چیز اون طور که ما فکر میکنیم پیش نمیره.همه چیز کاملا غیر قابل پیش بینیه. همیشه آدمی بودم که اگر میدونستم پایان کتابی، فیلمی بده یا غم انگیزه هیچ وقت سمتش نمیرفتم(با اینکه فردی نیستم که همیشه در حال کتاب خوندن یا فیلم دیدن باشم)شاید هم این به خاطر اینه که بیشتر پایان های زندگیم غم انگیز و دوست نداشتنی بودن!

همیشه دوست داشتم پایان های زندگیم مثل فیلم ها باشه این طوری که همه ی افراد شاد و خوشحال به سمت نور حرکت میکنن اما خب همونطور که از اسمش مشخصه این یه فیلمه...اما من که نمیخواستم این پایان اینجوری باشه، و حداقل خواسته ام این بود که فقط مایه ی خوشحالیم باشه شاد باشه..

اما این اصلا حتی ذره ای شبیه چیزی نبود که من میخواستم و تنها شباهتش تفاوتش بود؛ اینکه همه چیز برام به سمت تاریکی و آینده ای ناشناخته بود، حس تنهایی در مسیری که ته نداره ،تو یه جاده تاریک پر حیوانات وحشی ...شاید گفتنش خیلی مسخره ومضحک باشه با اینکه اولین باری نیست که این اتفاق برام رخ میده،اولین باری نیست که دارم مدرسه ام رو عوض میکنم!اما این بار یجورایی برام فرق میکنه چون من قبلا اینقدر روابط اجتماعی بدی نداشتم لااقل متوسط بود نه اینقدر بدد!و الان ورود دوباره به اجتماعی که با هیچ کس آشنایی ندارم و تکرار دوباره تمام اون ها برای من ساده نخواهد بود،حداقل برای منی که طی دوسال چنین مشکلاتی در برقراری ارتباط داشتم..‌‌.ممکن نیست که شدنی باشه