شاید یه روزی... p'4

ممنون میشم بلایکی🤌🏻

چنانچه به مادر ام قول داده بودم از عمارت بیرون نروم و سریع به سالن مهمانی بازگردم نمیتوانستم از شخصی که در باغ قدم میزد چشم بردارم کاملا مطمعن بودم دورتا دور و گوشه به گوشه عمارت سرباز ها شیفت هستند و کسی غیر از اهالی عمارت نمیتوانست وارد شود مخصوصا باغ پشتی دیگر تحمل کنجکاوی نداشتم و به سمت پلکان سنگی که به درب باغ پشتی میرسید تند تند قدم برداشتم از پله ها پایین رفتم و درب بزرگ طلایی رنگ را باز کردم ته باغ پسری در حال قدم زدن جلوی بوته های گل رز بود تا به حال او را ندیده بودم

حدودا هجده، نوزده سال بیشتر سن نداشت و لباس های عادی به تن داشت((یعنی لباس فرم سرباز های عمارت تنش نبود لباس مردم عادی)) جلو رفتم و با صدایی رسا گفتم :اینجا چیکار میکنی اصلا کی هستی؟. پسر جوری که انگار انتظار داشت کسی با او حرف بزند برگشت و نگاهی به من کرد موهای سیاه به هم خورده و چشمانی درخشان داشت تعظیمی کرد و گفت:بانوی من شما نباید در مهمانی تولدتون باشید؟. از این که کسی اینطور با دختر شهردار حرف زده بود تعجب کردم و چون تا به حال کسی این گونه با من برخورد نکرده بود کمی عصبی شدم

گفتم:به تو هیچ ربطی نداره که من چیکار میکنم پرسیدم کی هستی. _من پسر سردسته سربازان عمارت هستم تازه شروع به کار کردم و شب ها نگهبانی باغچه رز رو میدم مسخرست مگه نه امشبم مرخصیم بانو. شنیده بودم کسی تازه شروع به کار کرده حق با او بود کمی مسخره بود کسی نگهبانی باغچه گل های رز را بدهد اما معمولا برای تازه کار ها چنین پست هایی تایین میکردند اما چطور میتوانست اینطور با من حرف بزند جوری نگاهم میکرد انگار سال هاست هم دیگر را میشناسیم و باهم دوست های صمیمی هستیم :هیچ میدونی با کی داری حرف میزنی؟ _اگه بی ادبی شده من از شما معذرت میخوام ولی وقتی عصبی میشید بینیتون قرمز میشه. خنده ریزی کرد و با لبخند نگاهم کرد دوست داشتم همانجا لب هایش را به هم بدوزم تا دیگر لبخند نزد کم کم از نگاه هایش خجالت کشیدم و تصمیم گرفتم به سالن مهمانی بازگردم پشت بر روی پاشنه پا چرخیدم و خواستم بروم که گفت : میتونم به مناسبت تولد شانزده سالگی دختر شهردار هدیه ای تقدیمشون کنم؟