شاید یه روزی ... P'3

خوشحال میشم حمایت کنید :)

کسی در گوش سمت چپ ام زمزمه کرد :بانوی من لطفا به دنبال من بیاید. او ژاک بود جلو شروع به حرکت کرد مادر و پدرم انتهای سالن بر روی صندلی های به رنگ طلایی که با پر قو تزیین شده بود نشسته بودند ژاک را همراهی کردم و بر روی صندلی خود کنار مادر ام نشستم . صاف بشین! قوز نکن! دستات روی پاهات باشه! این نکات را بار ها و بارها با خود تکرار میکردم زیرا مهمانایی برجسته در سالن حضور داشتند که به من توجه میکردند پدرم خیلی غیر منتظر از جا برخاست لیوان نوشیدنی اش را سر کشید و با قاشق چای خوری کوچکی به ان ضربه زد تا نظر دیگران را جالب کند

زمزمه و پچ پچ ها خاموش شد و سر ها طرف ما برگشت ژاک کنار پدرم ایستاده بود جوری که انگار با طلسمی او را سنگ کرده بودند پدر صدایش را با سرفه ای ساختگی صاف کرد و گفت:از تمام مهمان عزیزی که حضور اوردید متشکرم این جشن به افتخار دخترم است که به سن شانزده سالگی پا میگذارد امیدوارم در این مهمانی به شما بسیار خوش بگذرد. سپس لبخندی زد و با اشاره دست بقیه را به صرف شام دعوت کرد کمی بعد دیگر نتوانستم آن جو کسالت اور را تحمل کنم

به مادرم که مشغول خوردن کیک بود گفتم:مادر جان میتونم از مهمانی بیرون برم واقعا خسته شدم قول میدم تا نیم ساعت دیگه برگردم کسی هم متوجه نمیشه . مادر ام همیشه مرا درک میکرد و من را دوست داشت برعکس پدرم با من با مهربانی و صمیمیت حرف میزد نگاهی به پدر ام انداخت که مشغول حرف زدن با یکی از تاجر های فامیل بود و گفت:: پدرت نباید متوجه بشه جشن تولد من که نیست... _خیلی امیدوارانه نگاهی به چشمان سبز رنگ اش انداختم و او ادامه داد ::برای رقص برگرد فقط زود برو من به ژاک میسپرم حواسش باشه اما بیرون از عمارت نمیری فهمیدی؟. سری تکان دادم و ارام از گوشه دیوار به سمت درب ورودی حرکت کردم تصمیم داشتم به اتاق شمالی بروم و روی تخت ولو شوم در راهرو اهسته میدویدم راروی شمالی بسیار تاریک بود و فقط با نور ماه روشن میشد پنجره های بزرگ متعددی داشت که به شکل بیضی بودند هیچ یک پرده نداشتند و اهنی بودند نگاهی به بیرون پنجره انداختم که چشمم به کسی وسط باغ پشتی افتاد ایستادم و جلوتر رفتم کسی در باغ قدم میزد اما ان شب پدرم به تمام مستخدم ها به غیر از ژاک مرخصی داده بود....