تناسخ تو میراکلس 6

من یه لبخند ملایم زدم و گفتم: ممنون داداش. وارد ساختمون دانشگاه شدیم. رفتیم تو کلاسمون. کلاسمون مشترک بود. رو نیمکت دو نفره نشستیم. بچه های دیگه هم سرجاشون نشسته بودن. من تو ذهنم گفتم: باید یه بهونه واسه رفتنم پیدا کنم.

کیرا: فعلا دندون رو جیگر بذار. با تعجب به کیرا که تو جیب لباسم بود نگاه کردم و زیرلب گفتم: تو میتونی ذهنم و بخونی؟. کیرا: حدس زدم. یه نفس عمیق کشیدم که معلم اومد تو کلاس و سلام کرد. معلم: صبح همگی بخیر بچه ها. من خانم میناکشی هستم. امیدوارم بتونیم سال تحصیلی خوبی رو کنار هم داشته باشیم.

تیک عصبی گرفتم ولی سعی کردم به روم نیارم. این معلم ها خیلی رو مخ آدم راه میرن. معلم شروع کرد از رسم زندگی و شجاعت و شعار های رو اعصاب که به ما کمک میکنن و غیره حرف زد. اصلا نمیتونم این معلم ها رو درک کنم. خب مثل بچه آدم بشین درس بده. این چه روزگاریه که به سر ما بدبخت ها میارین؟ درستون هم بخوره تو سرتون.

وقتی حرف های معلم تموم شد. زنگ تفریح خورد. من زیرلب: خدایا شکرت. عجب شانسی. از رو تیمکت بلند شدم و رو به فیلیپ گفتم: من یه سر میرم کتابخونه. فیلیپ: باوشه. منم میرم ببینم اینجا جای دیدنی داره یا نه. من: باشه.