رقاص p4

هوای توی اسانسور به شدت کم شد و مامور بورژوا غش کرد خودمم نمیدونم چه جوری سر پا موندم منی که ریه هام مثل چی مشکل دار بود . از چمدونم به سختی تنفس مصنوعیمو در اوردم و گذاستم روی دهنم افکارم به سرعت از ذهنم میگذشتن و سرسام گرفتم . افکارمو منظم کردم و یه فکری به ذهنم رسید . از توی جیب کت مشکی مامور بورژوا تفنگشو در اوردم و به سمت در اسانسور شلیک کردم . درش سوراخ شد همونطوری که میخواستم و هوا برگشت توی اسانسور . میدونستم باید چی کار کنم . توی گوشی مامور بورژوا شماره ی یکی از مامور ها به اسم مامور لاوینت رو برداشتم و زنگ زدم . صدای دخترونه ای جواب داد : بله کلو ؟ اون دخترو اوردی ؟ + مامور لاوینت ، من ایوی دوپن هستم . مامور بورژوا غش کرده چون اسانسور داره سقوط میکنه و اکسیژن کافی وجود نداره . خواهشا کمک بفرستید . فعلا من یه راهی برای نفس کشیدن پیدا کردم ولی به زودی به اثر سقوط خواهیم مرد . مامور لاوینت به تکاپو افتاد _ الان میاین بیرون مادمازل . یه چند دقیقه دووم بیارید و در صورت امکان مامور بورژوا رو به هوش بیارین . تلفنو قطع کردم از چمدونم بطری اب قرصامو در اوردم و از توش توی صورت مامور بورژوا اب پاشیدم کم کم به هوش اومد و متوجه سقوط شد . زود خودشو جمع و جور کرد و تفنگشو برداشت و ازم تشکر کرد . چمدونمو جمع کردم و فهمیدم چیزی به سقوط نمونده . درست چند ثانیه بعد از اینکه داشتم پیش حضرت مسیح دعا میکردم گناهامو ببخشه اسانسور از حرکت ایستاد .

درش باز شد و یه مرد با کت و شلوار شیک مشکی اومد سمتمون و به مامور بورژوا گفت : نقش بازی کردنتون همونطور که میخواستم عالیه مامور بورژوای عزیز . صبر کن ببینم ! نقش بازی کردن چی ؟ + و شما مادمازل دوپن ، خیلی خوب از پس امتحان ورودی بر اومدین بهتون تبریک میگم . دوزاریم افتاد . همش نقشه بود که واکنش منو توی شرایط خاص بسنجن . پرسیدم : شما ؟ گفت : کمیسر اسمیت هستم . رئیس کل این مجموعه ی تحت نظر دولت . مامور لاوینت و مامور بورژوا لطف کنین مادمازل رو به اداره ی B6خودتون ببر . بعد که با مامور هاتون اشنا شد ببرینش پیش مربی هاکینز و استاد بوستیه . قراره این مادمازل جوان حسابی تمرین بدنی و اموزش بازیگری یاد بگیره .... مامور لاوینت موهای بلوند کوتاه و کت و شلوار صورتی پوشیده بود و با مامور بورژوا با کت مشکیش منو بردن توس راهرو های پیچ در پیچ و بالاخره در اتاقی رو که بالاش نوشته بود " اداره ی B6 "

مامور لاوینت رمز عبورو روی دستگاه زد و در باز شد . همه مشغوال یه کاری بودن . یه مرد که عینک زده بود و ظاهر معمولی ولی جذابی داشت به طرفم اومد و با صدایی اهسته گفت: مادمازل دوپن ، مرگ غمانگیز خواهرتون رو بهتون تسلیت میگم . امیدوارم به اندازه ی مرحوم استعداد داشته باشین و اینکه نتیجه ی امتحانتونو بهتون تبریک میگم . متعجب شدم . این مرد همه چیو میدونست ؟ نمیدونستم چی بگم پس فقط سر تکون دادم . یواش از مامور بورژوا پرسیدم : همه میدونن من ایوی نیستم ؟ + نه . فقط کمیسر، مامور اگرست ، من ، مامور لاوینت و مامور لهیف که الان دیدیش . _ آو . با همه اشنا شدم . مامور بروئل ، مامور هاپریل ، مامور سزار ، مامور کامپریکس ، مامور کوبدل ، مامور کانته ، مامور کورتزبرگ و مامور لهیف خیلی با صمیمیت و دوستانه بهم سلام کردن و خودشونو معرفی کردن ولی یه مرد خیلی خیلی مغرور که با پوزخند و نگاه تحقیر امیز نگام میکرد گگفت : تو باید ادم جدیدمون باشی نه ؟! برای اینکه توی اون مغز کوچولوت جا بیفته خدمتت عرض کنم من مامور اگرست هستم . میخواستم بهش محل نذارم ولی یادم اومد من ایوی ام . بهش توپیدم : منم برای اینکه توی اون مغز امل و عقب افتاده ات جا بیفته بگم فکر نکن من از اون دخترای ضعیفم که هر چی میخوای بهش بگی ! جا خورد . خودمم جا خوردم . همه با تعجب امیخته به تحسین نگام کردن

بعد همه خندیدن جز مامور لهیف . مامور اگرست با عصبانیت اومد سمتم و توی گوشم گفت : سزاشو میبینی دوپن اینو مطمئن باش .مامور سزار و لاوینت منو بردن به سمت اتاقم . مامور بورژوا حسابی کار داشت و نمیتونست عقب بندازدشون . توی اتاقم یه کمد چوبی کوچیک و تخت و توالت و حمام وجود داشت . خیلی خیلی ساده بود و حتی پنجره هم نداشت . شبییه زندان های قرون وسطایی بود . تنها چیزی که این اتاق مزخرف که دیواراش فلزی بودنو با عصر ارتباطات امروزه پیوند میزد این بود که یه پریز برق و صفحه ی نمایشگر کوچولویی روی دیوار بود که در حال حاضر خاموش بود کنار تخت بود . و تنها خوبیش این بود که بزرگ بود ، تقریبا اندازه ی اتاق خودم توی خونه . رو کردم به مامور لاوینت : من میتونم چند تا چیز بهش اضافه کنم که کمتر شبیه زندان باشه ؟ + اوممم ... این حق فقط واسه مامور هاییه که رتبه هاشون بالای 5 باشه . اگر سه روز مداوم رتبه ات یک بود ، مطمئن باش همچین اجازه ای داری . در ضمن ، بعد از اینکه وسایلتو چیدی برو به راهروی E8 اتاق چهاردهم . بعدشم کارت شناساییتو میگیری . سر تکون دادم و رفتن . در فلزی اتاقو بستم به محض اینکه بستم صفحه نمایشکر روی دیوار روشن شد و به شکل صورتک زن شادابی در اومد گفت : رمز عبور برای اتاقتان انتخاب نمایید . فکری کردم و یاد رمز خودم و ایوی افتادم . رمزمون Danse de souhaiter بود . ( به فرانسوی میشه " رقص آرزو " ) وارد کردم و منتظر شدم تا قبول کنه . قبول کرد و گفت : موفق باشین مادمازل . لباسامو توی کمد چیدم و و لباس پاتیناژم که همه ی رنگ ها رو داشتم سیاهو انتخاب کردم و با جوراب شلواری مشکی پوشیدم . کفش ها هم همه رنگشو داشتم ولی فقط سیاهشو با خودم اورده بودم . پوشیدم و مو هامو اراسته تر و با ظرافت مخصوص پاتیناژ و باله بالای سرم بستم . از اتاق بیرون رفتم و اثر انگشتمم به خوردش دادم تا هیچکس غیر از خودم واردش نشه .

همونطور که مامور لاوینت گفته بود وارد راهروی E8 شدم هر چند وسطاش هی گم میشدم و میرفتم توی یع راهروی دیگه . وارد اتاق چهارده شدم و دیدم تعداد زیادی ادم توی اونجا هستن یه عالمه سلاح و یه عالمه صدای شلیک سرسام اور باعث میشد فکر کنی تیو سینما سه بعدی توی بخش فیلم های اکشنی . یه ادم چاق و با سیبیل چخماقی و سر تاس به طرفم اومد و پرسید : مادمازل ایوی دوپن ؟ به معنی تایید سر تکون دادم . + من مربی هاکینز هستم دوپن . میخوام هنر نمایی رقص و حرکاتت با پات رو ببینم . و به رینگ اشاره کرد . رفتم روی رینگ . ریه هام بهم هشدار تنگی نفس داد ولی بهش اهمیتی ندادم و گذاشتم بسوزه . حرکات پیچیده و حرفه ای و فیگور های سخت پاتیناژ و باله رو بر اساس نمایش دریاچه قو اجرا کردم ریه هام از سر لج پایین اومد و باهام همراه شد . انگار میدونست این رقص ایویه و تنها چیزیه که باهاش مشکلی نداره . وقتی حرکاتو انجام میدادم انگار پاهام روی رینگ نبود و داشتم پرواز میکردم . چشمامو بستم و گذاشتم هوای سرد وارد ریه هام بشه و با لذت ببلعمش . وقتی اجرا تموم شد فهمیدم فقط مربی هاکینز نگام نمیکرده . همه بهم زل زده بودن

با ظرافت تعظیم زنانه و بلند بالایی کردم صدای تشویق رعد اسا بلند شد . مربی هاکینز با تحسین نگام کرد و لبخند زد + اوه مادمازل تو جدا رقاص بینظیری هستی . خیلی محشر بود ! گونه هام سرخ شد و یواش گفتم : ممنون . بعد خواست نشونه گیریمو بسنجه . یه تفنگ ام بیست و چهار خیلی سبک داد دستم و بم گفت : باید وسط وسط اون دایره بزنی . میبینیش ؟ از فاصله ی چهل متری به سختی میتونستم ببینمش ، ولی گفتم : اره مبینمش . و با تفنگ نشونه گیری کردم . سعی کردم از توی لنز دوربین تفنگ به بهترین شکل ممکن دایره رو نشونه گیری کنم و بعد شلیک کردم . مربی هاکینز رفت جلو و شستشو بلند کرد : ای بدک نبود . وسط نیست ، ولی حداقل به کنارش خورده . الان باید بری پیش استاد بوستیه ولی باید بهت بگم فردا ساعت 5 صبح تا 10 صبح تمرین بدنی سخت داریم . با وحشت بش زل زدم و گفتم : ولی ... + بکنش چهار و نیم . _ اخه من ... + فردا ساعت 4 میبینمت مادمازل . چشمام گرد گرد شد . اخه ساعت 4 ؟ حتما شوخیش گرفته ! مربی هاکینز چشمکی زد و گفت : و شوخی ای هم در کار نیست . دیگه داشتم سکته میکردم . فکرم میتونه بخونه ؟! مربی هاکینز دور شد و منو تنها گذاشت . از یه مرد مو ابی که داشت رد میشد پرسیدم : ببخشید مامور ...؟ + کوفین هستم . _ ببخشید مامور کوفین ، سالن اموزش بازیگری کجاست ؟ + راهروی S12 اتاق هفتم . شما کی باشین ؟ تا حالا ندیدمتون . _ من مادمازل ایوی دوپن هستم . همین امروز عضو تیم تشکیلاتی شدم . + آو. پس ازمونتون نیم ساعت دیگه شروع میشه . _ اوه واقعا ؟ پس من باید برم . + توی کودوم اداره کار میکنین ؟ _ بی 6 + اهان . میتونم به یه فنجون قهوه توی تالار جوهر هرج و مرج دعوتتون کنم ؟ _ ام ... بله بله . فقط اینکه چه روزی ؟ + سه شنبه همین هفته ساعت 6 عصر

سر تکون دادم . و رفتم . اصولا مرد جذاب و به ظاهر خوش مشربی بود . و من هم تا به حال از کسان زیادی درخواست نوشیدن قهوه شنیده ام ولی همه شون یه مشت ادم ناشی و مزخرف بودن . بذار ببینیم این یکی چجوریه . رفتم توی همون راهرو و توی اتاق هفتم . اونجا همه جا سکوت بود و یه زن زیبا و خوش اندام با موهای نارنجی و چشم های سبز ابی به مامور ها تمرین میداد . تا منو دید به سمتم اومد و گفت : سلام مادمازل دوپن . ببینیم تو استعدادت چجوریه نزدیک 50 جفت چشم به من زل زدن و منتظر شدن . استاد بوستیه منو به سمت میزی برد و روی صندلی نشوندم . به یه گوی روی میز اشاره کرد و گفت : فرض کن این یه صحنه ی غم انگیزه . بی هیچ حرفی احساستو اجرا کن . به گوی زل زدم . تصویر خودم توش افتاده بود . یعنی تصویر ایوی . به ایوی فکر کردم که دوست داشت صبحا وافل با خامه ی زده شده بخوره . دوست داشت لباس رنگ شاد بپوشه . دوست داشت هدیه های کریسمسش یه چیز فوق العاده خاص باشه . دوست داشت برام رمان های احساسی و عاشقانه رو با در اوردن صدای شخصیت ها و ادای اونا برام بخونه و طنزش کنه . نفهمیدم چجوری اشک از چشام جاری شد ولی فهمیدم ریه هام داره درد میگیره . خانم بوستیه تشویقم کرد : براوو براوو عالی بود . حالا ازت قیافه شاد میخوام . انگار که اون گوی تنها ارزوته و تنها امیدته . دوباره به گوی زل زدم و اینبار قیفه ی ایوی رو دیدم که بهم میگفت انتقامشو بگیرم . این دفعه بجای تصور گذشته به اینده فکر کردم . اینکه انتقام خون ایوی رو بگیرم و بدترین بلای ممکن رو به سرش بیارم . اینکه با تمام وجودم سعی کنم پلیس خوبی شم و ایوی رو سرافراز کنم . خانم بوستیه با صدای بلند اعلام کرد : این بچه استعدادش ذاتیه ! نمیتونم با هیچکی مقایسه اش کنم !