اتماتیک🖤پارت4

(بوی خون داشت حالمو به هم میزد ، دستام و چشمم بسته بود در واقع هیچ کاری نمی تونستم بکنم ؛ نمی تونستم خنده های عصبیمو کنترل کنم من واقعا مبارز بودم؟ خنده دار بود نه؟منی که هیچ کس جلو دارم نبود حالا کجا بودم؟ زیر شکنجه؟یه جا پر کثافت؟باید چیکار میکردم؟مقاومت ؟ تسلیم شدن ؟ )انگار یه چیزی تو قلبم فشرده شد و بازم یادم اومد تولدش رو امروز بود من هیچ کاری نمیتونستم بکنم اونا بهم کلک زدن منی که کوچک ترین قانونی رو زیر پا نذاشته بودم حالا آدم کشتن برام مثل بازی کردن بود ، من بخاطر اون مافیا شده بودم نباید خودمو سرزنش میکردم من هرکاری که میتونستم برای رادمان کرده بودم نه؟

من میگفتم ولی دلم حاشا میکرد ، من، من ،من، من خسته شدم من کیم؟من یه مافیام؟یا یه قربانی؟من یه عاشقم یا .... این بازی وحشتناک ؛ دوسر داشت ، مرگ یا زندگی و من میخواستم زندگی کنم حتی به عنوان یک گناهکار ، این گناهکارم دل داره و احساس ولی سرکوب میکردم خودمو، پنهان میکنم شخصیتمو ، نقش بازی میکنم برای همه حتی خودم همه چیز رو به خودم تحمیل میکنم ، چرا نباید مثل همه ی دخترای هم سن و سال خودم باشم؟من کی بودم من چی بودم اما حالا چی؟

من بعد از این کثافت کاریا حتی تست MBTI نداده بودم ، باید دوباره خودمو بشناسم خود جدیدمو هنوز توی چند سال پیش زندگی میکردم توی رویای پاک بودنم ولی ، دیگه بسه برای دیگران مجبورم نقش بازی کنم و خودم چی؟متنفر از اون آدما از بهار از مهیا و ستایش از ریحانه ای که برخلاف اسمش عوضیه ، کسی که جای منو به اون عوضیا لو داد و رادمان .... ذهنم کشش اون اتفاقو نداشت من نمی دونستم چیکار کنم نمی دونستم

8ساعت بعد...با لباس زیر دوش آب سرد رفتم امروز افتضاح بود ولی به خودم اومدم مجبور بودم خودمو از خیلیا قایم کنم خودم چی ؟ دوستام چی؟ نباید من واقعی )جدا از قضیه ی مافیا بودنش ، شخصیت دخترونه اش( رو ببینن؟خسته بودم از همه چی ، کاش میرفتم از این کشور، کشوری که تمام دار و ندار منو خانواده مو همه چیو ازم گرفته بود کاش