اتماتیک🖤پارت 2

چیزای دیگه زیادی هست که میخوام خیلی بیشتر ، من ۱۴ سالمه پایه اول دبیرستان(تو سمپاد از اول دبیرستان گفته میشه)و برای چیزایی که میخوام باید ۲۰ سال سگ دو بزنم ، درباره کلاسا شروع شده بدون هیچ تنفسی و دوباره از ۱۱ بهمن امتحانای سازمان آپس(آموزش و پرورش سمپاد)شروع میشه ، اوکیه ۵ بهمنم آزمون مرآت داریم و من رسما دارم میمیرم و من کیدرامر کوچولو(لقبش) نزدیک ۵ قسمت سریال جدیدم که اومده رو هنوز ندیدم، وقتی درس میخونی تنها تفریحت آهنگ میشه ؛ و پاره کردن حنجره ات با جیغ زدن از فشار عصبی ، میگرن و خنده ی عصبی هم چاشنی درس خوندن با وجود یه موجود کوچیک پر از صداست

بدتر از اینا همه ی اینا تظاهر کردنه به خوب بودن و عالی بودن جلوی هم خونه هات ، من به مامان و بابام خانواده نمیگم اونا هم خونه هامن به حارفام گوش نمیدن و فقط ایراد میگیرن و همیشه وقتی نگات میکنن تحقیر تو نگاهشونه ولی از موفقیت هات همه جا هر حرف میزنن و فخر میفروشن ، همین باعث شده بود من اصلا راحت اعتماد نکنم و همهی کارهامو خودم انجام بدم حتی کار کوچیکی رو به کسی نمی‌سپردم من از اعتماد کردن و خیانت دیدن میترسیدم !

اما وضعیت همیشه ثابت نمی مونه و تو هم عوض میشی هر شکست و خیانت برات بله ای میشه برای ترقی و سنگ دل شدن ؛ منم به اینجا رسیدم .حالا هیچ کس جلوی موفقیتم رو نمی گرفت هیچ کس نمی تونست مانع من بشه.... امروز قرار بود جواب سازمان زمین سناشی نسبت به طرحم بیاد و برام مهم نبود طرحم قبول میشه یا نه . بلافاصله که طرحم رو رد کردن به شعبه های خارجی میدادم . تو آینه به خودم نگاه کردم مانتو شروار مشکی و کت چرم روش هیچ شباهتی به لباس مدرسه نداشت ولی ازم هیچ ایرادی نمی گرفتن ؛ جرئتش رو داشتن ازم ایراد بگیرن؟نه هیچ کس!هیچ کس تو کارم دخالت نمی کرد هیچ کس به جز اون براتی ابله ...

مشاور و دبیر سبک زندگی مون آخه این کتاب مطالعه ی آزادهههههه ، تو چیکار داری من چیکار میکنم چیکار نمی کنم؟ طرز فکرم چیه یا رابطه ام با خانواده ام چجوریه؟یکی نیست بگه آخه توی دماغ عملی میخوای بگی ما باید خودمونو دوست داشته باشیم؟تو اگه جسمتو دوس داشتی چرا عوض کردی جناب؟