بازگشت(آبشار جاذبه) پارت 2

دیپر بالاخره از آزمایشگاه بیرون زد و دوان دوان به سمت اتاق رفت در رو زد میبل:وندی من کوتاه نمیام. دیپر:میبل منم درو باز کن ضروریه. میبل:بالاخره اومدی. میبل از رو تخت بلند شد و درو باز کرد درحالی که منتظر کلمه معذرت میخوام بود به دیپر نگاه می‌کرد دیپر سریع پرید تو اتاق. میبل:هی چیکار میکنی. دیپر دستشو زیر تخت میکنه و میگه:دوسال پیش یه چک نویس از دفترچه خاطرات داشتم شاید به دردم بخوره. میبل:یعنی فقط برای این کار اینجایی؟. دیپر:آره مگه باید برای چه کار دیگه ای اینجا باشم اها پیداش کردم. دیپر با یه دفتر آبی کت و کلفت بلند و فوتش کرد ولی یهو میبل دفترچه رو قاپید. دیپر:هی چیکار میکنی. میبل:بگو تا پسش بدم. دیپر:چیو بگم. میبل:یعنی واقعا نمیدونی. دیپر:میبل وقت بازی نیست پسش بده. میبل قیافش طوری بود که انگار جا خورده لباش رو بهم فشار داد و با یه نگاه تاسف باری به دیپر نگاه کرد و گفت:تو منو چی میبینی؟. دیپر:میبل چی میگی فقط اون دفترچه رو پس بده. میبل:اول سوال منو جواب بده تو منو چی میبینی یعنی یه دفترچه مسخره برات از خواهرت مهم تره؟. دیپر:میبل پسش بده تو متوجه نیستی

میبل پوزخندی زد و گفت:یعنی این کتاب از خواهرت برات مهم تره خب اگه انقد برات مهمه پس مال خودت. میبل دفترو کوبید تو سر دیپر و دیپر بیرون کرد. دیپر:میبل آخ معلومه چته اون خیلی مهمه. وندی:تبریک میگم دیپر گند زدی. دیپر:*جیغ دخترونه*اه وندی تویی.. چیو گند زدم. وندی با دستش کوبید تو پیشونیش و گفت:فقط برو تو آزمایشگاهت تا اوضاع بد تر نشده. دیپر:ولی دفترم. وندی‌:اونو من میگیرم فقط تو برو. دیپر از رو زمین بلند شد و رفت وندی در اتاقو زد و گفت:میبل حالت خوبه...میبل میدونم اصلا خوشایند نبوده ولی توهم باید یکم دیپرو درک کنی اون واقعا استرس داره نگران نباش دختر درس میشه نشدم خودم میزنم تو سر دیپر...میبل..میبل اونجایی. وندی در اتاقو باز کرد پنجره شکسته بود و یه طنابم به تخت بسته شده بود از پنجره به سمت پایین میرفت وندی:ش.ت

میبل داخل جنگل:واقعا نمی‌فهمم همه حرفا شده همین میبل کله شق بازی در نیار میبل آدم باش میبل درک کن میبل بفهم میبل کوتاه بیا یکی نیست بگه دیپر ملاحظه خواهر بد بختتو کن اه فقط نمیشه همه چی برگرده به دوسال پیش که هیچکدوم از این چیزا اتفاق نیفته؟. همینطوری تو جنگل راه میرفتم و از این حرفا میزدم که یهو صدای خنده های عجیبی به گوشم خورد میبل:اون...اون خنده ها.. وای نه. به سمت مجسمه دویدم هر چقدر نزدیک تر میشدم صدا بلند تر و همه جا خاکستری میشد و وقتی که کاملا به مجسمه رسیدم همه چیز متوقف شده بود خنده ی عجیب بیشتر می پی چید تا اینکه یه سایه زرد از مجسمه بلند شد یه مثلث تک چشم با عصا و کلاه مسخره دقیقا خودش بود همون خنده های رو مخ همه چیزش همون بود و با یه شور و شوق بی معنی می‌خندید بیل:اوه سلام بچه. میبل:بیل...ولی چطوری؟. بیل:اوخی نکنه یادت رفته مهر موم شل شده تو و اون داداشت بخاطر همین خودتونو به ابو آتیش زدید...میگم درخت کاج کجاست مگه شما دوتا دقلو های اسرار آمیز نبودید که همیشه پیش هم بودن؟. میبل:خفه سو تا خفت نکردم خوب خندیدیم موزتو بردارد برو تو مجسمه درم ببند. بیل:انگار یه نفر خیلی گله داره. میبل:نمیبینم به تو ربطی داشته باشه. بیل:مطمعنی. میبل:ببین برو عقب وگرنه مجبورم از این دفتر چه استفاده کنم. بیل:اه اونوقت چطوری قراره بخونیش. میبل:همونطوری که دیپر میخونه. دفترچه رو باز کردم و با بد ترین خط تاریخ زمین که فقط خود دیپر میتونه بخونه مواجه شدم بیل:خب من منتظرم ستاره کوچولو چطوری میخواد نابودم کنه؟. میبل:یعنی تف تو خودت

بیل:چرا سخت میگیری تنها چیزی که من میخوام یه معامله سادست. میبل:من هیچ خواسته ای ندارم پس نمیتونی گولم بزنی. بیل:پس لابد عمه من بود که می‌خواست هیچکدوم اتفاق نیفته ها؟. میبل:چه زری میزنی(پارازایت:میگم دقت کردین میبل چه بی ادب شده😐☕)بیل:میتونم برت گردونم به اولین باری که به اینجا اومدی. میبل:یعنی به دوازده سالگیم؟. بیل:خودت میبینی تنها چیزی که نیازه یه معامله کوچیکه. میبل:میتونم برگردم به اولین روز...و هیچوقت هیچ اتفاقی نیفته...زود باش بگو این چه سودی برای تو داره. بیل:اوه واقعا کنجکاو شدی ستاره کوچولو خب دست بده تا بفهمی

میبل:خیلی خب...ولی یه چیزی رو یادت باشه کلکی در کار نباشه. بیل:این معاملس فقط باید با مجسمه دست بدی. باهاش دست دادم حس سبکی بهم دست داد حس جدا شدن انگار به سمتی نا معلوم میرفتم و همون موقع دیگه نفهمیدم چی شد

آیا من را گم کردید؟ خب الان پیدا کردید😐☕