رویای بزرگ (شروع دردسر)پارت ۱

Like an echo in the forest. مثل پژواکی تو جنگل 하루가 돌아오겠지 اون روز برمیگرد 아무 일도 없단 듯이. انگار که هیچی اتفاقی نیوفتاده. Yeah, life goes on. آره، زندگی ادامه داره. Like an arrow in the blue. sky مثل تیری تو آسمون آبی. 또 하루 더 날아가지 (날아가지) یه روز دیگه داره میگذره. On my pillow, on my table روی بالشم، روی میزم. Yeah, life goes on like this. again. اره،زندگی دوباره همینطوری ادامه داره. I remember (oh-oh, ah -yeah- yeah -yeah) من یادمه (اوه-اوه،آره-آره-آره) I remember (oh-oh-oh, oh-oh-oh) من یادمه(اوه-اوه-اوه،اوه-اوه-اوه) I remember (oh-oh, ah -yeah-yeah- yeah) من یادمه (اوه-اوه،آره-آره-آره) I remember (oh-oh-oh, oh-oh-oh) من یادمه(اوه-اوه-اوه،اوه-اوه-اوه) اهنگ( Life Goes On) از (bts)

همینجوری که داشتم به سمت مدرسه میرفتم.هدفون روی گوشم بود و داشتم با آهنگ میخوندم توی حس بودم که یه صدایی گفت:《بدو دیگه کجایی، زنگ خورد؟!》دوستم ساناز بود. من و اون از بچگی باهم دوست شدیم.اولین دیدارمون اون موقعی بود که توی مهد کودک برای یادگیری اعداد نشسته بودیم؛میدونید به نظرم کلاس حوصله سربری بود،چون من اون موقع اعداد را تا میلیارد بلد بودم.خانواده ام من رو از همون بچگی فرستاده بودند کلاس ریاضی و میگفتد:《هرچه زودتر این چیزا رو یاد بگیری بهتره و از هم سن های خودت جلو میزنی》با اینکه اعداد از نظر من خیلی چیز ساده بود،ولی از نظر کسی که بغل دست من نشسته بود سخت ترین چیز دنیا بود.یه جوری دو رو از ته حلقش می گفت که انگار داره از لایه اوزون رد میشه.

بهش گفتم:《ببخشید حواسم جای دیگه ای بود.》 امروز آخرین روز مدرسه بود و اصلاً دوست نداشتیم دیر سرکلاس برسیم.به خاطر همین با آخرین سرعت که می توانستیم خودمان را به کلاس رساندیم خوشبختانه معلم ها در راهرو همدیگر را دیده بودند و گرم حرف زدن بودن و یادشان رفته بود که معلم هستند و دانش آموزانی سر کلاس دارند.من و ساناز رفتیم سر جامون نشستیم. بعد از ۱۵ دقیقه معلم وارد کلاس شد؛معلم گفت:《خیلی خب امروز روز آخر مدرسه است، باید مدرسه جدیدتون را انتخاب کنید و برید ثبت نام کنید و وارد پایه هفتم بشیم برای همین...》صدای معلم محو و محو تر شد و چشم هایم کم کم سنگین‌ شد.

《گردآفرییییین!!!》به خودم اومدم و ساناز و دیدم که داره صدام میزنه،سری بلند شدم وسایلم را جمع کردم و سمت کمدم رفتم،در کمد رو و باز کردم تا کتاب هام رو... صبر کن! یه چیزی عجیب بود.من کتاب‌هام رو سمت چپ گذاشته بودم؛ ولی کتابام سمت راست بود.شاید هم اشتباه می کنم،اما من عادت ندارم کتاب‌هام رو جابجا کنم.شاید امروز چون عجله داشتم کتاب‌هایم را به جای اینکه سمت چپ بگذارم، سمت راست گذاشتم.میدونید من حافظه قوی دارم،ولی بعضی وقتا اشتباه می کنم.احتمالا این هم جزو همان اشتباهات است. کتاب‌هایی که این زنگ داشتم رو گذاشتم، و دفتر موسیقیم را برداشتم و به سمت حیاط رفتم.میدونید من عاشق موسیقی هستم و دوست دارم یک ایدل بشم؛اما مادر و پدرم با این تصمیم من مخالف اند، ولی مخالفت اونها برام مهم نیست. من از بچگی دارم تمرین می کنم،شاید یه روز بتونم به رویام برسم شاید نه حتما میتونم،من میتونم ایدل بشم.اما نگرانم،نگران خیلی چیزها،نگرانم اگر موفق شوم واقعا خوشحال می‌شوم آیا واقعا اون چیزی رو که می خوام،بدست میارم؟ اما من تا اینجا راه اومدم و نباید تسلیم بشم، باید به راهم ادامه بدم مثل بی تی اس. رفتم نشستم روی یک نیمکت، دفتر موسیقیم رو باز کردم، میدونید معمولاً از این دفتر برای یادداشت کردن ایده های موسیقی ای که به ذهنم میرسه استفاده می ک... صبر کن یه چیزی لای دفتره. مثل یه نامه می مونه. نامه رو بر می دارم و پشت و روش می کنم تا بتونم روش رو بخونم ((برای گردافرین شاهی)) میدونم اسم گردآفرین یک اسم خیلی چرته؛ مامان و بابام میگن این اسم خیلی قشنگه و من باید افتخار کنم که اسم یکی از اسطوره های شاهنامه را دارم که خیلی شجاع بود و من هم باید مثل اون شجاع باشم اما من یک زره شجاعت هم در درونم ندارم من از ارتفاع، حیوانات و تاریکی می‌ترسم و حتی یک بار هم نتونستم قانون‌شکنی کنم! نامه رو باز کردم، دستخط متن یکم خرچنگ قورباغه ای بود؛ ولی با دقت زیاد می تونستم بخونمش: ((خانم گردآفرین شاهی، شما...

اگه دوست داشتی لایک و فالو یادت نره😉❤

فالو =فالو😊

منتظر پارت های بعد باشید😉❤

چالش داریم برو بعدی👈🤩

رویات چیه؟😁🤔

بای بای👋🖤