تک گیاه دشت سوختهٔ زندگی

When i call you _by Navy

برخلاف داستان های کلیشه ای که تا کنون شنیده ام، همان هایی که دنیا را با دروغ هایشان پر کرده اند؛ مهتاب با تمام وجود و درست مثل آن قبل ها که هنوز در کنارم نفس می کشیدی نورانیست و بدون کاسته شدن ذره ای از قدرتش، می تابد .

نه شهر گرفته است و نه آسمان به زمین آمده تا برای نبودنت گریه و زاری کند ‌....

بر خلاف همه ی داستان ها، مردم به زندگی خود ادامه می دهند و هیچ چیز تغییر نکرده است. همه چیز درست مثل همان قبل تر ها، همانطور که بودند رفتار می کنند ،انگار نه انگار روزی کسانی برای آسودگی انها زندگیشان را فدا کرده و در همین کوچه های به خون کشیده تمام داشته هایشان در این دنیا را به دستان مرگ سپارده اند.

برای همه همان چیز های سابق است . زندگی شان یکنواخت و ملایم می وزد ‌. اما برای من ؛ .....

تو برای من مثل طوفان بودی . طوفانی که به جان دشت خشک دلم افتاد و همه جا را برای سبز شدن ویران کرد . بذر عشق را کاشتی تا جوانه بزند . افتاب را تاباندی و پایش کود ریختی . اما .....

فراموش کردی که هر گیاهی به آب نیاز دارد ‌؟ به نوازش آن مایع خنک میان ریشه هایش تا سر م.س.ت شود  و بدون توجه به گذر زمان، همانی که هوش و حواست را از ان خود می کند و از تمام لحظات با تو بودنم سبقت می گیرد مانند طوفانی بوزد و تو حتی نمی فهمی که حال طوفان وجودت تمام قلبم را سوخته و از آن خود کرده است

اکنون ریشه هایم دنیای خاکی را می شکافند تا به دنبال مایع حیاتشان دوباره زندگی کنند . تا گلبرگ های میخک خونینشان خشک و چروکیده بر زمین نیفتد . تا دوباره باشند ، باهم باشند ....

اما حالا انگار فقط  دل من است که خسته تر از همیشه برایت می تپد . هنوز برای تو  ، دقیقه به دقیقه و لحظه به لحظه ؛ فقط برای تو . تا انجا که حقیقت تلخ زندگی ام را فراموش می کنم اما یک لحظه تامل کافیست تا به یاد بیاوم؛ تا به یاد بیاورد...

چرا قلبم از تنهایی تیر نمی کشد و کارم را تمام کند؟ نکند خبر نبودنت را به او نداده باشم ؟ به شک می افتم چون او هنوز مانند اولین بار برایت لبخند می زند ...

چیز تغییر نکرده، فقط خشکسالی دوباره دشت سوخته ی زندگی ام را فراگرفته است...