صدایم کن!

یه توضیح کوتاه بدم؛ این پست یه تعداد دل‌نوشته است که همش قلم خودمه و هر اسلاید جداگونه‌ست. میدونم خیلی قلمم خوب نیست اما فقط می‌خواستم یه جوری احساسممو بگم امیدوارم سرتونو درد نیارم. بریم سر پست.

نگاهش می‌کردم. نمی‌خواستم مرا ببیند اما چاره ای نداشتم تنها کاری که در آن لحظه از من بر می آمد این بود که بنشینم و نابودی قلبم را تماشا کنم. از اول سالن شروع کرد و سرش را اهسته چرخاند و حاضران را ورانداز کرد تا اینکه به من رسید. نگاهش در نگاه الوده به غم من گره خورد. نمی توانست تعجبش را پنهان کند. چند بار سرش را چرخاند و پرسید: تو اینجا چیکار میکنی؟ هیچ نمی توانستم بگویم. در ان لحظه‌ی شوم قلبم از همیشه سریع تر می زد؛ گویا که میخواهد مرا ترک کند و به سمت او برود. به سمت نگاه او، صدای او و همان لبخندی که در مقابل دوستش داشت. در لحظه اخر خندیدم؛ نمی دانم چرا، اصلا انجا وقت خندیدن بود؟ خندیدم و خواستم چیزی بگویم... انگاه بود که دوستش او را از سالن خارج کرد. انجا بود که من ماندم و صوتی قدیمی از او.

ماه من... ماهی که در این شب تاریک تنها چراغ من است... ماهی که حتی اگر با نورش چشمانم را کور کند و صدایم را خاموش باز همچون شاپرک به سوی او کشیده می شوم... بال هایم می سوزد چشمانم رو به تاریکی می رود اما دست کشیدن از این مهتاب غیر ممکن است... تنها راه حل ممکن برای رسیدن به تو مرگ است... اما حتی بعد از ان هم تو روشن خواهی ماند و من نابود می گردم

همچو سبزه سبز. همچو گل رنگارنگ؛ تو همان کوه من هستی، پایه‌ی وجود زندگی من. من بی تو ادامه نخواهم داشت اما هرگز تو را نخواهم یافت. زندگی من پوچ و خالیست، تنها امید من طنین نواییست. همان نوایی که از زبان توست؛ همان کسی که جنس قلبم از اوست. حال با توعم خواننده ی این نوشته: با قلم امید، بنویس بر روی یک سنگ سنگ نوشته، سنگی که رود با خود به همراه دارد. همان سنگی که خبر از یار دارد.

صدایم کن با همان صدای گرمت صدایم کن با همان لبخند شیرینت صدایم کن با آوای دلنشینت صدایم کن زیبا، زیبا صدایم کن! امروز دیروز و فردا تا ابد و روزی بیش زیبا صدایم کن انگاه‌ست که خواهم رفت و خاطره ای خواهم شد خاطره ای گوشه دفتر خاطراتت که پر از تلخی و شیرین هاست اما سهم من همان طعم ملس لواشکیست که با اینکه شیرین‌است ترشی اش نمی گذارد که مرا در آغوش بگیری و صدایم کنی صدایم نخواهی کرد صدای گرمت را نخواهم شنید تنها چیزی که ز تو دیدم اخم تلخت بود تنها چیزی که شنیدم صدایی بود همچو ناخن بر روی دیوار گچ زیبا، صدایم نکردی. نه دیروز، نه امروز و نه فردا صدایم نکردی نمی کنی و نخواهی کرد در نهایت هم آغاز و پایان ما جداییست.