مرا در آغوش بگیر

شیفتگی را فراموش مکن، ز فراغت یار عشق را فراموش مکن

مرا در آغوش بگیر ، غم می‌خواهد نیمه جانم را بگیرد . تمنا می‌کنم ، اشک می‌ریزم ، به پایت می‌افتم نجاتم بده ! مرا در آغوش بگیر ، بگذار به آغوشت فرار کنم !

آغوشت نوریست برای نابودی غم من . نجاتم بده ! مرا در آغوش بگیر ، دلم برای آغوشت تنگ است . آغوشت ! آری آغوشت ! مرا از این غم وحشتناک نجات می‌دهد . ! صدای تنما هایم به گوش غم رسید . .

غم تلخ لبخندی زد و این‌گونه در گوشم نجوا کرد : « بسه ! بسه ! آغوش او فقط توهم ذهن توست . دست از تنما های بی جا بردار هیچ راهی برای آزادیت نیست . ! » خیال می‌کردم آغوشت مرا ز غم نجات می‌دهد اما آغوشت توهمی برای قانع نکردن خود بود .

یک بیگانه می‌گوید نویسنده است. او خود را ز ما می‌داند، کزین توانایی اش ز داغون هم ، داغون تر است. *اسلاید اضافه آمده بود.