واوهیچوقت‌برنگشت..

خانواده‌هامون‌باهامون‌موافق‌نبودن.. خیلی‌سختی‌کشیدیم،بااینکه‌هردومون‌21‌سالمونه..‌هنوزم‌اونا‌برامون‌تصمیم‌میگیرن.. بخاطر‌اون‌چهار‌نفر،ارزوی‌مرگ‌میکردیم..

اما‌با‌همه‌ی‌این‌سختیا‌بازم‌‌حاضر‌نبودیم‌از‌عم‌حداشیم.. هرشب،حدود‌شش‌یا‌هفت‌جای‌بدنم‌زخم‌میشه،چون‌وقتی‌همه‌خوابن،برای‌دیدنش‌از‌پنجره‌میپرم..

مطمئنم‌اگه‌مامان‌و‌باباهامون‌بفهمن،با‌دستای‌خودشون‌میکشنمون..اما‌ما‌خیلی‌مراقب‌بودیم.‌میدونید؟تنها‌دلیل‌زندگیم‌اون‌بود.. ولی‌ما‌برای‌هم‌نبودیم.‌با‌اینکه‌‌اینو‌مید‌ونستم‌بازم‌نمیتونستم‌ازش‌جداشم.. عاشق‌ادم‌اشتباهی‌شده‌بودم:)

حدود‌یه‌سال‌والدینمون‌فکر‌میکردن‌همدیگه‌رو‌فراموش‌کردیم.. ولی‌نمیدونستن‌هر‌شب‌‌همدیگه‌رو‌میبینیم..دور‌از‌چشم‌اونا.. یه‌شب‌مامانم‌اومد‌داخل‌اتاقم‌و‌دید‌که‌نیستم..بهم‌زنگ‌زد..

دستپاچه‌شدم‌و‌جواب‌دادم..بهش‌گفتم‌اومدم‌‌توی‌پارک‌‌قدم‌بزنم.قطع‌کردم. بعد‌از‌سی‌دقیقه‌مامانم‌اومد‌ببینه‌چرا‌برنگشتم‌اون‌میدونست‌من‌اون‌پارک‌رو‌خیلی‌دوست‌داستم.. مامانم‌من‌و‌اون‌رو‌دید..

مامانم‌جلوی‌اون‌یکلی‌منو‌زد..و‌به‌بابام‌و‌والدین‌اون‌هم‌خبر‌داد‌و.اون‌ها‌به‌زودی‌رسیدن.. والدینمون‌ماروباخودشون‌بردن.. توی‌آخرین‌لحظه‌اون‌بهم‌گفت‌قول‌میدم‌برمیگردم‌پیشت.‌.

الان‌‌ده‌سال‌از‌اون‌اتفاقاگذاشته‌و‌اون‌هیچوقت‌برنگشت:)))