مرگ باران !...

آمدم مرگت را تصور کردم‚مرگ تو آنقدر تلخ بود که احساس کردم من نیز با آن جان سپردم...

...در همان لحظه بود که فهمیدم توانایی بی تو ماندن را ندارم حتی با تمام آن دعوا های بچگانه و حالا که به آنها می اندیشم...

و حالا که به آنها می اندیشم افسوس میخورم افسوسی که میگوید کاش با تو بهتر بودم و آن زمان های با ارزش را با ارزش سپری میکردیم آن صدای شیرین تندت که در حین تیر زدن به قلبم و تیکه تیکه کردنش ان را نوازش میکند

مانند بارانی هستی که اگر زیر ان بمانی سرما میخوری اما در عین حال ارامشی خاص به تو میدهد ارامشی که گویی به عمیق ترین خواسته ات رسیده ای ...