شناختمت!

از همان روز می شناختمت. غریبه بودی اما من می شناختمت. چهره ات گویی روز ازل در قلبم حک شده بود. وقتی برای اولین بار لبخندت را دیدم و لب به حرف زدن گشودی، من اسمت را به زبان آوردم. آنجا بود که خشکیدی. من برای تو غریبه بودم. تو برای من غریبه بودی. از من پرسیدی اسمت را از کجا می دانم. من هیچ نگفتم. چون خودم هم نمی دانستم چطور کلمات از حنجره من بیرون ریخته و صدا کرده.

از همان روز برایم آشنا بودی. چشمانت، چال گونه ات، لبخندت، بوی عطرت. بوی عطرت هزاران خاطره فراموش شده ام را برایم زنده کرد. خاطراتی که سر و ته آنها نا معلوم بود. اما بدون استثنا تو در تمام آنها حضور داشتی. در تمام آنها تصویر محوی از تو به من لبخند می زد. دست تکان می داد و در نهایت از من دور می شد.

از همان ابتدا می شناختمت. به عشق اعتقادی نداشتم. نمی دانستم دوست داشتن چگونه است. اما همان لحظه وجودم سوخت و خاکستر شد... فقط با دیدن تو! گویی با دیدن تو طفلی شدم که از ابتدا متولد شده. آنجا بود که حس کردم چیزی به من اضافه شد. چیزی که بعدا فهمیدم دیوانگی بوده. چیزی مثل عشق! که بودی؟ نمی دانم. حتی نمی دانم چقدر طول کشید تا از خیره شدن بهت دست بکشم. فقط می دانم بعد از آن روز نتوانستم چیزی ببینم. گویی تمام عالم در تاریکی محض فرو رفت. مو های سیاهت را در ظلمت زندگی ام فرو بردی... غافل از اینکه همان ها چراغ من بودند.

فکر کردم می شناسمت. شاید هم می شاختمت. به من گفتی دوستت دارم. گفتم یعنی چه؟ نزدیک تر شدی و مرا به آغوش کشیدی. گفتی یعنی این! فکر کردم چقدر زیباست دوست داشتن. پس من هم دوستت دارم! اما نمی دانستم این تنها یک بخش از دوست داشتن است. بخش دیگرش سوختن است. درد کشیدن است. حسرت و تنهایی.

حالا مطمئنم که درست نشناختمت. هر روز خیره می شدم و تو را حین کار تماشا می کردم. وقتی سرت را بالا می بردی، دلم ذوب می شد و جلوی پایم روانه می شد. نمی دانستم چطور جمعش کنم. تو بار دیگر لبخند می زدی و از نگاه کردن به من دست می کشیدی.

آن روز فکر کردم شناختمت. درست فکر کردم. تو گوشه خاطرات من کز کرده بودی و منتظر فرصت بودی تا نزدیک شوی. نزدیکم شدی. مرا با عشق آشنا کردی. وقتی که در عشق شناور شده بودم... مرا رها کردی. حالا دیگر می دانم تو که بوی!