آخرین جرعه‌ی این جام .

همه می‌پرسند : چیست در زمزمه‌یِ مبهمِ آب ؟ چیست در همهمه‌یِ دلکش برگ ؟ چیست در بازیِ آن ابرِ سپید ؟ رویِ این آبی آرامِ بلند ، که تو را اینگونه می‌برد به ژرفای خیال ؟ □ چیست در خلوتِ خاموشِ کبوترها ؟ چیست در کوششِ بی‌حاصلِ موج ؟ چیست در خنده‌یِ جام ؟ که تو چندین ساعت ، مات و مبهوت به آن می‌نگری ؟

نه به ابر ، نه به آب ، نه به برگ ، نه به این آبیِ آرامِ بلند ، نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام ، نه به این خلوت خاموش کبوترها ، من به این جمله نمی‌اندیشم ! □ من مناجاتِ درختان را هنگامِ سحر ، رقصِ عطر‌ِِ گلِ یخ را با باد ، نفسِ پاکِ شقایق را در سینه‌یِ کوه ، صحبتِ چلچله‌ها را با صبح ، نبضِ پاینده‌یِ هستی را در گندم زار ، گردشِ رنگ و طراوت را در گونه‌یِ گل ، همه را می‌شنوم ، می‌بینم ، من به این جمله نمی‌اندیشم .

به تو می‌اندیشم ، ای سراپا همه خوبی ، تک و تنها به تو می‌اندیشم ، همه‌وقت ، همه‌جا ، من به هر حال که باشم به تو می‌اندیشم ، تو بدان این را تنها تو بدان ‌‌‌. تو بیا ، تو بمان با من تنها تو بمان ‌. جای مهتاب به تاریکیِ شب‌ها تو بتاب . من فدایِ تو ، به جایِ همه گلها تو بخند ! اینک این من ، که به پای تو درافتادم باز ، ریسمانی کن از آن موی دراز ، تو بگیر ، تو ببند ! □ تو بخواه ! پاسخ چلچله‌ها را تو بگو ، قصه‌یِ ابر هوا را تو بخوان ، تو بمان با من ، تنها تو بمان ! در دل ساغر هستی تو بجوش من همین یک نفس از جرعه‌یِ جانم باقی است ، آخرین جرعه‌یِ این جام تهی را تو بنوش ‌.

فریدون مشیری در سی ام شهریور ۱۳۰۵ در تهران خیابان ایران ( خیابان عین الدوله ) به دنیا آمد. مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌ است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان‌ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در ۷٤‌ سالگی در تهران درگذشت.