𝐖𝐡𝐲 𝐲𝐨𝐮 p3

او می دانست که هیچ راه برگشتی وجود ندارد اما چشمانی که از خشم خونین شده بودند و بی صدا فریاد میزدند و تشنه ی انتقام بودند ؛ او را وادار به همکاری می کردند. هاری : اما اسمش خیلی آشنا بود. با چهره ای بهت زده به چشمای گِردش خیره شدم، با اینکه دقیقا نمیدونم چه اتفاقی داره می افته ولی تا به حال چنین چشمایی رو که مثل آسمون شب سیاهه ندیده بودم. با حرفش به خودم اومدم. گفت : دنبالم بیا و ترجیحا خوب گوش کن چون عادت ندارم حرفم رو چند بار تکرار کنم. باشه ای گفتم و به دنبالش راه افتادم. عمارت بزرگ و با شکوهی داشت. به خواسته ی جئون وارد اتاقی شدیم که شبیه به اتاق کارش بود . پارچه ای رو از روی تخته ای کنار زد. تخته پر از عکسای پرسنلی از افرادی بود که با آهن ربایی به آن وصل شده بودن.

جئون شروع به حرف زدن کرد : کیم هاری خیلی خوب میدونم کی هستی اما انگار از گذشته ات خبری نداری! ادامه داد : تو نمی دونی پدر و مادرت کی هستن و حتی نمی دونی از چه مقام و رتبه ای برخورداری! -ولی جناب جئون... حرفم و قطع کرد و کمی صداش رو بالا برد و گفت : اینجا فقط منم که حرف می زنم و تو باید گوش کنی. کاملا سرد و قاطعانه حرف می زد و هیچ تردیدی نداشت. رو صندلی رو به روم نشست و به حرفاش ادامه داد. تا اینکه به پایان رسیدن. دستام دوباره یخِ یخ شدن و دچار حمله پانیک اتک شدم؛ بار ها مشاور پروشگاهم رو ملاقات کرده بودم اما از دست اون کاری بر نیومده بود. از شدت گریه جایی رو نمی دیدم. از جام بلند شدم و طبق معمول پاهام سست شده بودن.

جئون : بعد تعریف زندگی وحشتناکش حالش بد شد و افتاد روی زمین ؛ مجبور شدم کاری که ازش متنفرم رو انجام بدم پس براید استایل بغ*لش کردم و به اتاق درمان بردمش. سعی کردم با وجود زار زدنش قرص آرام بخش رو بکنم تو حلقش؛ گفتم : رو این تخت دراز بکش و تا وقتی که حالت خوب نشده ، نیا بیرون! از اتاق رفتم بیرون؛ این کارا وظیفه جیمین نه من!

ناظر مایل به منتشر؛