گمشده p1

اشک هام بالش رو خیس می‌کردن.. امروز قرار بود بهترین روز زندگی‌م باشه ولی حالا... (آروم باش مرینت حالا که چیزی نشده... اصلا معلوم نیست خبرش درست باشه...) صدای تیکی بود که سعی می‌کرد دل داریم بده.. ولی حتی صدای خودش هم می‌لرزید.. هر دومون می‌دونستیم خبر واقعیه ولی چه می‌شه کرد؟.. با صدای لرزون گفتم(آد...رین) اشک هام دوباره جاری شدن.. یعنی واقعا دیگه نمی‌تونستم ببینمش؟؟ دوباره نمی‌تونستم موهای طلاییش رو، یا چشم‌های سبزش رو ببینم؟ یا حتی خنده‌هاش رو؟؟؟ سرم رو از روی بالش بلند کردم و با چشم‌های پف کرد‌ه‌م به عکس‌های روی دیوار نگاه کردم... چشم‌هام از فرط گریه به رنگ سرخ در اومده بودن.. داد زدم(چراااااااا؟😫..... چرا منننن؟؟؟ چرا امروز؟؟؟ چرااا؟؟ چرا الاننن؟؟) بغض گلوم رو فشار می‌داد...

تیکی خیلی آروم عقب رفت.. معلوم بود که از فریاد من ترسیده... نمی‌تونستم باور کنم که از پیشم رفته... آدرین... اون.. رفته بود.. قرار نبود این اتفاق بی افته... حداقل امروز نه!! اما.. اون دیگه رفته بود.. به خاطرِ.. مَـ...ن.. چطور باید باور می‌کردم؟؟.. ((فلش بک به دو ساعت پیش)) **از زبون آدرین** نینو اومده بود خونه‌مون... قرار بود مرینت رو سورپرایز کنیم.. داشتم کادویی که براش خریده بودم رو توی کاغذ کادو می‌پیچوندم که موبایلم زنگ خورد.📱 آلیا بود. جواب دادم.. (الو) صدا از پشت تلفن اومد(الو آدرین.. همه چیز آماده‌است؟) گفتم(آره.. فقط می‌مونه تزئینات و کیک که به عهده‌ی شماست) آلیا گفت(خوبه..) کمی بعد صداش آروم شد و تند تند گفت(مرینت داره میاد من باید برم) بعد صدای بوق تلفن گوشم رو آزار داد. موبایلم رو برداشتم و با لبخند به نینو گفتم

(فکر کنم دیگه باید حرکت کنیم)🙂 نینو سر تکون داد.. کادو رو برداشتم و از پله پایین اومدم.. احساس عجیبی داشتم.. دلشوره‌ای که نمی‌دونستم منشا ش چیه.... اون جا با اولین نشونه‌ای که باعث شد احساسم نسبت به امروز عجیب تر بشه رو به رو شدم.. پدر توی حیاط ایستاده بود.. با دیدن من گفت (آدرین تو نمی‌تونی به این مهمونی بری!) بعد بدون هیچ حرفی رفت داخل خونه!!!! اما این نکته‌ی عجیب نبود! موضوع عجیب این بود که پدر می‌دونست این جشن چقدر برای من اهمیت داره و براش وقت صرف کردم..پدر از قبل همه‌ی برنامه‌های امروز رو کنسل کرده بود تا بتونم با خیال راحت برم اما.. چرا یهو بدون هیچ دلیلی باید بزنه زیر همه چیز؟؟ این اتفاق جدیدی نبود که پدر اجازه نمی‌داد به مهمونی همکلاسی هام برم.. اما بهش احساس خیلی عجیبی داشتم!!..

بهت زده فقط به مسیری که پدرم طی کرده بود خیره شدم... نینو که از دور شاهد همه چیز بود جلو اومد... سرش رو پایین انداخت و گفت(ببخشید رفیق!! اگه بخوای...) اجازه ندادم حرفش رو تموم کنه.. گفتم( تو برو.. این هم از طرف من به مرینت بده) کادو رو جلوش گرفتم... لبخندی زدم که برخلافش از درون خیلی ناراحت بودم... نینو بهت زده بهم خیره شد و گفت(مطمئنی نمی‌خوای پیشت بمونم؟؟) آروم گفتم(نینو!!... معلومه که نه! اولین بارم نیست که تنهام که!!!) اما واقعا دلم می‌خواست پیشم بمونه... بغلم کرد و ازم خدافظی کرد و بعد هم از در بیرون رفت... توی دلم آشوب بود.. انگار قرار بود یه اتفاقی بی افته... یه اتفاق خیلی بد!!!! پلگ از توی جیبم بیرون پرید و گفت(عیب نداره آدرین..‌ به دل نگیر... زندگی مثل پنیره‌.. خیلی بو می‌ده ولی از درون خوشمزه‌است)

ناباورانه به تکه پنیر توی دستش نگاه کردم که چند لحظه بعد سر از شکمش در آورد.. پلگ چطوری می‌تونست وضعیت من رو نادیده بگیره؟؟؟ امروز تولد مرینت بود.. هفته‌ی پیش وقتی بهش گفته بودم نمی‌تونم بیام آلیا با هام تماس گرفته بود و تا تونسته بود سرم داد زده بود و در آخر راز مرینت رو بهم گفته بود... اینکه اون مخفیانه عاشق منه... مرینت دوست خیلی خوبیه... شاید اگه هرگز با لیدی باگ آشنا نمی‌شدم عاشق مرینت می‌شدم... بگذریم که در درجه‌ی دوم من عاشق مرینتم💗 می‌خواستم بهترین کادویی که می‌تونم بهش بدم رو بدم... می‌خواستم در مورد احساساتم باهاش صحبت کنم... اگه مای لیدی من رو نمی‌خواد پس... من هم نباید اصرار کنم.. هر چند که همیشه ته دلم عاشقانه دوستش دارم❤