داستان کوتاه *قلبی از جنس رودخانه*

خسته اما پیوسته به حرکت ادامه میداد. سال هاست که میزبان کل مخلوقات است ؛ از انسان گرفته تا کوچکترین گیاه خزه، همه باری میهمان او بودند. اسمش رودخانه بود و شهرتش هر چه بگویی.... سال هاست در این مسیر جریان دارد . این رسم ان حوالی بود که هر گاه غمی قلبشان را به درد می اورد، ان را به رودخانه میگفتند شاید به امید انکه گذر اب ان درد را به فرسخ ها دور تر ببرد. مادرم همیشه میگفت : هر وقت خواب بدی دست و پای ذهنتو بست ، اونو به رودخانه بگو ، اون خیلی مهربونه و خوابتو به فرسخ ها دورتر میبره.... پیش از انکه بتوانم رودخانه را بی غلط بر زبان اورم ، مادرم به جایی دور رفت و رود نیز یاد او را با امواجش به دوردست ها برد. از ان پس رودخانه تنها مادر من بود.

هر روز کنار رودخانه مینشتم و از قصه هایی که بر زبانش جاری بود به وجد می امدم. او مملو از صدای مادر بود و همچو یک دایه فرزندان کوچک و بزرگی در دامان خود می پروراند .شاید امواجش صدای مادرم را از بر بودند و مدام ان را نجوا میکردند؛صدای که قلب را نوازش میکرد

باری هر چه او را صدا کردم پاسخی نداد و گویی من همچو یک کودک از رودخانه انتظار سخن گفتن داشتم، اما او مثل بی کران اسمان ، ساکت بود. سنگ بزرگی به سمتش پرتاب کردم و لحظه ای شاهد پوشیده شدن جامه ابی اش،با گل و لای تیره بودم. لحظه ای بعد رودخانه ابی بود و دوباره صدای ارامش میداد. پس شاید قلب مادر نیز از رودخانه بود ؛بی انکه گل و لایی در قلبش بماند حتی تا اخرین لحظه لبخندش را از چشمانم دریغ نکرد. سالها گذشت. روزی رسید که از تلاش دست کشیدم وباز به امید رودی از جنس حریر ابی، به سوی خانه ی مادری به راه افتادم. اینار نه از خواب هایم گفتم و نه او از قصه هایش. تنها به گذر ان خیره شدم، به امواجی که با تقلا از روی سنگ های سخت و بزرگ میگذشتند و راه خود را باز میکردند... شاید صحنه ای اشنا در برابر دیدگانم بود؛صحنه ای از مادرم! .... و فردا از نو تلاش کردم!

بزرگ و بزرگتر شدم؛اما یاد و خاطر رودخانه همچنان در ذهن و قلب من نفس میکشید.نجوای زیبای جریان اب ، به ارامی سنگ های سخت را صیقل میداد و شن های ریز را در دل خود به حرکت وا میداشت. بی اراده به سمت شر شر اب حرکت میکنم اما پیش از انکه به رودخانه نکاه کنم ، چمنزاری که زیر پایم پدید امده نگاه خیره ام را تصاحب میکند. این رودخانه بود که روحی نو به زمین نژند بخشیده بود؛ اما هیچگاه از این کار او ، قصه ها نوشته نشد و شعر ها سروده نشد. تاکنون رودخانه برای کسی از فداکاری هایش نگفته بود، بلکه بی صدا با جریان دادن روحش در زمین مرده باری دیگر به ان زندگی بخشیده بود. پس من نوشتم؛از رودخانه ای بی ریا و مادری سخاوتمند که قلبش با قلب رودخانه یکی بود!

دقیقه ها گذشتند و زمان حتی یک ثانیه مکث نکرد.زمان انقدر بی وقفه حرکت کرد که خطوط نقاشی شده صورتم بیشتر و بیشتر شد. شاید فردا دیگر من نبودم اما رودخانه همچنان بود ،زندگی میکرد و زندگی میبخشید. هنوز ابی گوارا داشت و سنگ های کوچک و گردی را در دامان خود حفظ میکرد. من خاطراتم را رفته رفته از یاد میبردم ؛اما او همچنان ملودی ارامش را به خوبی مینواخت. حتی رنگ موهایم سفید میشدند و رودخانه همچنان ابی اسمان را به تن داشت.

او باز هم تلاش میکرد، می بخشید، میگذشت و می اموخت؛ همچو مادرم. شاید رودخانه قطعه ای از خاطرات مادرم بود که همراه با زندگی ام همراه شده بود؛ با اینحال ، پس از سال ها، رودخانه هرگز هرگز دردی را که با خود حمل میکرد را برایم بازگو نکرد و من هیچگاه خواب هایم را برای رودخانه تعریف نکردم.....