سکوته فریاد

سکوته فریاد . مردم آن شهر ، می‌گفتند من در صحبت ناتوانم . بعضی ها میگفتن :« نکند لال است و احساس شرمساری ، شانه هایش را سنگین کرده است؟» درحالی که این من بودم که در میان ناشنوایان فریاد میزدم . فریادی که هیچگاه ، شنیده نشد . شاید ، نمی‌خواستند بشنوند . شاید هم ، نمیتوانستند بشنوند . با این حال ، من بودم و یک شهر غریب ؛ که خودم را در آیینه هایش ، نمی‌دیدم .

نمیدانم چرا چشم هاییشان که تعقیبم میکردند ، به آن لحظه ای که بی حرکت ، به سقف خیره میشدم و از دونه به دونه ی کلماتم ، نقصی میابم نمی‌رسند . با خود میگویم:« چرا این کلمه ، این جمله ، این حرف را بر زبان اوردم؟» من مثل سیب کامل و سرخی بودم ، که مردم آن را دو نصف کرده ، و دانه هایش را برداشتند . دانه هایم را دوباره ، در اغوش خاک کاشتند ؛

مردم آن شهر معتقد بودند چشم ها ، آیینه ی روح هستند . اما من که ایینه را می‌دیدم ، روح کسه دیگری را در چشم هایم میابیدم؛ من سیب کاملی بودم ، که تبدیل به دانه سیبی شدم که هیچگاه جوانه نزد . شاید قبلش ، خیلی بهتر بودم . اگر فقط اجازه نمی‌دادم من را نصف کنند ؛

دیگران را برایم بت کردند و من را ، اجبار به پرستیدن. این شد که دیگر ، آن تفاوت که خودم آن را «زیبایی» نامیده بودم ، در دلم خشکید . دیگر من ، روح متفاوتی بودم که لباس سادگی به تن کرده بود.

خواستم برگردم ، اما دگر هرچه گشتم ، خودم را نجستم. و من ماندم ، و بذری که در دلم کاشتند و هیچوقت جوانه نزد .