قߊ‌.تل شیرین

زمانی که چشمانش را به جهان گشود، شیرین‌تر از عسل بود؛ دلربایی که نگاه نخستینش همه را مسحور می‌کرد. هر روز، دل‌ها به سویش پر می‌کشیدند تا روزشان را با طعم شیرینی او آغاز کنند.

اما روزها گذشتند... و آن نگاه درخشان، جای خود را به سایه‌ای سنگین داد؛ سایه‌ای که کم‌کم جانش را گرفت، شیرینی‌اش را ربود و او را به انزوای تلخ و ضعف کشاند. سایه آن‌قدر او را در هم شکست که چاه سیاه را مأمن شایسته‌ی خود دید؛ اما چاه او را نپذیرفت.

پس او خویشتن خویش را کُشت... و خودی تازه از خاکستر رنج‌هایش آفرید. او چون گوی قدرتمندی برخاست، تمام سایه‌ها را به درون همان چاه افکند، اما خود در آن فرو نرفت، چرا که تاریکی می‌دانست لایق روح او نیست. چنین شد که او از خویشتن، پیکری نیرومند ساخت

او قاtل خویش بود، قاtل احساساتش، اما همان‌کس که خود را نیز از غرق‌شدن رهانید. قاtلی بود پنهان در صندوقچه‌ای از اسرار که صدایش در خلأ خاموش می‌شد؛ قاtلی شیرین... که مرهم زخم دیگران بود