کجای جهان ایستادی؟

آدم‌ها همیشه دنبال یه نقطه هستن یه جایی که بگن اینجا تعلق دارم، اینجا فهمیده می‌شم. اما گاهی قبل از پیدا کردن اون نقطه، باید بفهمی خودت چی هستی و چرا ایستادی. اگه هنوز نمی‌دونی کجای جهان ایستادی، شاید این متن بتونه بهت کمک کنه خودتو از نگاه تازه‌ای ببینی.»

گاهی جهان بیرونی اون‌قدری شلوغه که صدای درونمون گم می‌شه. اما یه لحظه سکوت کافیه که بفهمی چه‌جوری ایستادی: با تردید، با امید، با سؤال… اون صدای کوچیک ته قلبت، همون نقشه‌ایه که بقیه نمی‌تونن بخوننش ولی تو می‌تونی ازش جهت بگیری.»

آدم‌ها میان و می‌رن، بعضی‌ها جا می‌مونن، بعضی‌ها خاطره می‌شن. اما اونایی که تو رو بدونِ ماسک‌هات شناختن، همون‌هایی‌ان که وقتی تو گم شدی، جای ایستادنت رو یادت می‌دن. اگه کسی هست که وقت تاریکی دستتو گرفت، بدون هنوز جای ایستادنت امنه.»

«شاید یه روز ساده بود. شاید اون روز هیچ‌کس نفهمید چقدر خودتو جمع کردی که از هم نپاشی. ولی همون روز، همون تصمیم، همون ایستادن، یه نقطهٔ عطف بود. جایی که فهمیدی قوی بودن همیشه داد زدن نیست گاهی فقط ادامه دادنه، بی‌صدا، محکم.»

جمع بندی: تو اون آدمی هستی که وقتی وارد اتاق می‌شی، فضا عوض می‌شه. نه به خاطر صدات، نه به خاطر چهره‌ات—به‌خاطر انرژی خاصی که داری. اگه امروز کسی بهت گفت "تو خاص نیستی"، فقط لبخند بزن. چون آدمای معمولی همیشه از خاص بودن می‌ترسن. تو اون لحظه‌ای هستی که کسی بی‌هوا آهنگی می‌ذاره، و بقیه انگار دوباره نفس می‌کشن. تو اون فکری هستی که نصف شب بیدار نگه‌شون می‌داره. تو اون پیامی هستی که وقتی بیاد، یه نفر ناخودآگاه لبخند می‌زنه. دنبال معنا نگرد… تو خودِ معنا هستی. نه نیاز به تأیید داری، نه قهرمان‌بازی. فقط کافیه خودت باشی. چون همین "خودت بودن"، چیزیه که هیچ‌کس دیگه‌ای نداره