«آن‌سوی سکوت»

«سکوت همیشه آرام نیست. گاهی مثل صدای ضعیفی‌ست که از پشت تاریخ، خاطره، رویا یا خودِ درونت، داره زمزمه می‌کنه. اگه تا حالا حس کردی چیزی رو شنیدی که هیچ‌کس نشنیده، شاید به آن‌سوی سکوت نزدیک شدی... جایی که رازها زندگی می‌کنن.»

تو بعضی لحظه‌ها یه حس آشنا داری، بدون اینکه بدانی از کجاست. شاید یه نگاه، یه بوی خاص، یه جمله ساده؛ اما حسش سنگینه. این ردپای چیزیه که دیده نمی‌شه ولی همیشه هست. مثل سایه‌ای که فقط وقت غروب پیداست.»

«تا حالا شده دستت رو روی دیوار بکشی و ناگهان احساس کنی چیزی اونجا بوده؟ نه خاطره‌ای واضح، نه تصویر؛ فقط یه لرزش کوچیک توی روحت. حافظه بدن گاهی چیزی رو حفظ می‌کنه که ذهن اجازه نداده بدونی رازهایی که ناخودآگاه جا مونده‌ان.»

«بعضی سوالا هستن که نباید جواب داشته باشن. مثل اینکه چرا فلان آدم فقط یه‌بار اومد تو زندگیت و رفت. مثل اینکه چرا با دیدن یه عکس، اشک میاد بدون اینکه بدونی چرا. این سوالا مثل قفلن و راز واقعی تو همینه که باهاشون زندگی کنی، نه اینکه بازشون کنی.»

«گاهی کسی هست تو زندگیت، حتی اگه نباشه. یه حضور بی‌صدا، مثل یه در کنار پنجره‌ی باز. تو نمی‌دونی اونجاست، ولی وقتی اون پنجره بسته می‌شه، یه چیزی توی فضا کم می‌شه. اون‌ها بی‌صدا خاطره می‌شن، ولی تا ابد بخشی ازت می‌مونن.»

یه‌روز که توی آیینه خودتو نگاه می‌کنی، حس می‌کنی چیزی فرق کرده. نه ظاهرت، نه حالت چهره—یه چیز توی چشمهات. انگار خود واقعیت از پشت تصویر داره بهت چیزی می‌گه. اگه جرئت کنی گوش بدی، شاید اون راز چندساله بالاخره خودش رو نشون بده.»