سایه‌ای در هوای من

برخی حضورها نامی ندارند. نه در واژه‌ها می‌گنجند نه در سکوت خاموش می‌شوند. می‌آیند، می‌مانند و در جان آدمی بی‌اجازه، ریشه می‌دوانند.

گاه در ازدحام ساعت‌های خسته زمزمه‌ای بی‌صدا میان هیاهوی ذهنم جاری می‌شود. نه نام دارد، نه چهره، اما هر بار، با تمامِ نبودنش، حضورش را حس می‌کنم.

سایه‌ای لطیف، بر لبه‌ی هر نفس در میانِ هوایی که عبور می‌کند و در غروبی که بی‌صدا فرومی‌ریزد، حضورش در من آرام می‌لغزد. بی‌آنکه بیاید و بی‌آنکه برود.

همچون عطرِ محوی که از پسِ سال‌ها در خاطره‌ی یک پیراهن جا مانده یا ردِ نوری که از لای پرده‌ی نیمه‌باز بر خاکستر دل می‌افتد، چیزی شبیه او، در من ادامه دارد.

در سکوتِ ثانیه‌ها در هوای سنگینِ شب در گوشه‌ی روشنِ خیال همیشه حضوری هست‌ که نه گفته می‌شود نه فراموش می‌گردد فقط در من می‌ماند.