12روزی که نمیگذشت!؟

شنیده اید که میگویند در لحظاتی که دوستشان نداریم و زندگی عرصه را برما تنگ میکند، زمان کند تر میگذرد؟ میخواهم از ۱۲ روزی که بر طبق تاریخ ۱۲ روز بود، ولی اگر قرار بود گونه ای که گذشت را بگویم...حداقل سه هفته ای زمان برد ...این تمام چیزی است که قرار است بگویم... چون هرچه میخوابیدم و از خواب میپریدم بازهم نمیگذشت انگار زمان میخواست با نگذشتن کاری کند که همه چیز را با شدت بیشتری حس کنیم....

ساعت ۲۱:۰۰روز پنجشنبه ۲۲خرداد ما به مناسبت اینکه امروز آخرین امتحان ترمم رو دادم راهی شمال شدیم همه چیز خیلی یهویی اتفاق افتاد یا لاقل واسه منی که شب قبلش تا صبح بیدار مونده بودم تا امتحان آخر رو بتونم پاس شم و بعد امتحان کلا از هر فرصتی برای خواب و رفع کمبود خوابم استفاده میکردم خیلی یهویی بود ... خیابون ها شلوغ بود و تو آسمون آتیش بازی میکردن و ماه، اون شب خیلی قشنگ بود اون شب ماه صورتی بود... تو راه یکی از آهنگهایی که زیاد گذاشتیم زیبای نامهربون از فتانه بود(همونی که میگه هم نامهربونه هم آفته جونه!) خلاصه بعد کلی ترافیک و شلوغی رسیدیم به جای مورد نظر و همگی گرفتیم خوابیدیم

ساعت ۱۳:۰۰ روز جمعه ۲۳ خرداد با صدای تلفن ها و اخبار سراسیمه از خواب بیدار شدم شنیدم که مادربزرگم که داشت با نگرانی با تلفن حرف میزد تلفن رو گذاشت زمین و گفت اسرا... حمله کرده... چیزهایی که می شنیدم رو باور نمیکردم حس میکردم شوخیه یعنی چی که حمله کرده؟ باور کردنش واقعا خیلی سخت بود

از اون روز به بعد کار همه ی خانواده شده بود :دنبال کردن لحظه ای اخبار و تلوزیون مدام روشن بود رو شبکه های خبر و بچه های کوچیکتر که در روز های عادی یک دقیقه هم شبکه های غیر کارتونی رو تحمل نمیکردن در کمال ناباوری هیچ کاری با تلوزیون نداشتن،انگار که اوناهم متوجه شده بودن شرایط عادی نیست

و خودم؟خودم آخرین چیزی بود که یادم می افتاد تو این روزها نمیتونستم هیچ کاری بکنم یعنی رسما از صبح تا شب هیچ کاری نمیکردم یعنی درواقع نمیتونستمم کاری کنم و مثل یه عروسک افتاده بودم گوشه ی خونه البته بگم که هر از چندگاهی از دوستان و آشنایان هم حالی میپرسیدم وهم وضعیت شهرشون رو

گاهی اوقات با خودم فکر میکردم که این لحظات آخرین لحظاتیه که میتونم خوشحال باشم. چرا؟مشخصه چون هر لحظه ممکنه یه اتفاق بد بیوفته و زندگیم رو مثل یه زلزله زیر و رو کنه و مثل همه ی اتفاقات بدی که سالها تو زندگیم افتاد من زنده بمونم و زجر بکشم یعنی میدونی... من از تنها موندن... تنها زنده موندن... نابود شدن خونه و خیابون ها یعنی ... سرزمینم، ایرانم و با چشم دیدنش و اینکه هیچ کاری نمیتونستم براش کنم میترسیدم

اینجا ایران منه...ایران ماست... من عاشق اینجام، هر اتفاقی ام که بیوفته نمیتونم عشقم بهش رو انکار کنم و نمیتونم براش نگران نباشم... ناراحتش نباشم

اون روزها اونقدر پوچ بود و همشون روندی مثل هم داشتن خوابیدن و از خواب پریدن و هیچ کاری نکردن و البته چک کردن اخبار و چک کردن اخبار و چک کردن اخبار وقتی به اون روزها فکر میکنم حتی مطمئن نیستم که اون روزها دنیا رو سیاه سفید میدیدم یا رنگی..

در انتها امیدوارم واقعا هرچه زودتر این تنش ها به پایان برسن چون حوصله ی یه استرس وحشتناک رو اون هم برای بار دوم ندارم