خلوتگاه ماه

جنگل پاتوقی ساکت و آرام برای او بود. بعضی از مواقع این حال خوب با صدای پرندگان و نسیم عصرگاهی ترکیب میشد و حس آرامش بخشی به قلبش تزریق میکرد.. یا شاید ان حس خوب، یادآوری روز های با نشاطش میشد که خیلی وقت بود از دست داده بود. ۲۴ دسامبر برایش روز مهمی شده بود. از بعد آشنایی با سونگمین. روزی که ماه کوچولوش به دنیا اومده بود. خوب یادش مانده بود آخرین تولدش را که جشن گرفتند نور شمع همه جا را پر کرده بود. مثل همیشه چادری کنار یکی از درختان جنگل پهن شده بود و دو پسر درون آن نشسته بودند. چانگبین گفت: ارزو کن.. سونگمین فکر کرد.. دلش میخواست ارزویش خاص باشد.. بعد شمع را فوت کرد و چادر دوباره در تاریکی فرو رفت.

چانگبین او را در آغوش گرفت: ۲۳ سالگی چه حسی داره؟ سونگمین با خنده گفت: زندگی کلا با تو کسل کننده میشه و بعد سریع ادامه داد: شوخی کردم. چانگبین لبخندی زد و چیزی به دل نگرفت. کوله اش را باز کرد و کتابی به او داد. _این چیه؟ + یه رمانه.. داستانش جالبه و خودم خوندمش.. پیشنهاد میکنم حتما بخونی. طرح جلد قدیمی بود. رویش پر از تمبر، گل های خشک شده و لکه های ذغال بود. البته این طراحی جلد بود.

چانگبین دوباره زیر همان درخت نشسته بود. با یک تفاوت: سونگمین را نداشت. یک سال از تمام اشک ها و دوری هایش گذشته بود اما باز.. باز خبری از او نشد.. یک سال تمام با ظاهری سرد و قلبی پر از اندوه زندگی کرد و تغییری ایجاد نشد.. دریغ از یک پیام.. چانگبین هرروز به درخت بلوط سر میزد تا خبری از ماه ش پیدا کند. زیر درخت می نشست و به مسیر روبه رو و گاه به آسمان ابری خیره میشد. آسمان دلگیر و هوا سرد بود. نگاه چانگبین به خاک افتاد و درون خاک چیزی نهفته بود

با دست خاک های ان قسمت را کنار زد و دفتری یافت. دفتری بود با عنوان خلوتگاه ماه. چانگبین با تعجب ان دفتر را گشود و خواند: شاید روزی به دستش برسد. شاید روزی مرا بیابد. شاید روزی مهتاب خلوتگاه من و او را روشن کند. همین شاید ها، زندگی ام را بر باد داد.. خط او بود. چانگبین خط سونگمین را فراموش میکرد در پنجمین فصل سال، در چهارمین ماه پاییز، در شبی که آسمانش خورشید دارد.. همین قدر غیر ممکن.

صفحاتش پر بود از خاطرات شیرین سال قبل... سالی که هنوز سونگمین نرفته بود... صفحه آخرش نوشته بود: من همیشه هستم.. در قلبت، در ذهنت و در کنارت.. فراموشت نمیکنم.. مگر میشود روشنایی خورشید و زیبایی ماه را انکار کرد؟ چانگبین به بالای سرش نگاه کرد. سونگمین به تنه درخت تکیه زده بود و انعکاس تصویرش را درون چشمان خورشیدش میدید.