شعر های قدیمی

اگر آن ترک شیرازی بدست ارد دل مارا به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

پرد ه پرده انقدر از هم دریدم خویش را تا که تصویری ورای خویش دیدم خویش را می شدم ساقی شدم برده شدم برده داران زمانها چوب حراجم زدند دست اول تا برامد خود خریدم خویش را خویش من شمعی بی خویش بود انقدر سوختم تا ز نو افریدم خویش را

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها به بویِ نافه‌ای کآخر صبا زان طُرّه بگشاید ز تابِ جَعدِ مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

یوسفِ گُم گشته بازآید به کنعان، غم مَخُور کلبهٔ احزان شَوَد روزی گلستان، غم مخور ای دل غمدیده، حالت بِه شود، دل بَد مکن وین سرِ شوریده باز آید به سامان غم مخور دورِ گردون گر دو روزی بر مرادِ ما نرفت دائماً یکسان نباشد حالِ دوران غم مخور