آینه p2

این یه داستانه... اگه میترسین نخونین... ناظر جون میشه رد نکنی؟

بابا چند تا میخ و چکش بهم داد. گفت: – مواظب باش دستتو نبُری.

آینه رو بردم بالا. سنگین بود، اما با زور خودم نصبش کردم. یه‌جور خاصی به دیوار چسبید... نه لق می‌زد، نه تکون می‌خورد. خوشحال بودم از تصمیمم. قاب سیاه و طرح‌های حکاکی‌شده‌ش خیلی به اتاقم می‌اومدن...

تا شب همه‌چی عادی بود. لباس‌هامو چیدم، کتابامو توی قفسه گذاشتم، لپ‌تاپم رو روی میز کوچیکی کنار تختم گذاشتم و چراغ خوابو روشن کردم. نورش افتاده بود دقیقاً روی آینه. برای اولین‌بار، توی اتاق خودم خوابیدم.

وسطای شب بیدار شدم. تشنه‌م بود. خم شدم از رو تخت پایین بیام که یه لحظه چشمم به آینه افتاد...

سردم شد. چیزی که دیدم... دقیقاً خودم بودم. ولی با چند ثانیه تأخیر. من خم شده بودم، اما انعکاسم تاره داشت خم میشد... یه نفس عمیق کشیدم و پلک زدم و یه قلپ آب خوردم... چرا آینه همه ی کار ها رو دیر تر از من انجام میداد؟

همین که نشستم رو ی تخت، انعکاسم تازه داشت سمت تخت میرفت... خیلی آروم... خیلی کند...

خشکم زده بود. از جا بلند شدم. مستقیم روبه‌روش ایستادم. دستم رو آوردم بالا... منتظر بودم...

انعکاسم... عقب افتاده بود. انگار داشت سعی می‌کرد ادا دربیاره. نه اینکه واقعا انعکاس خودم باشه...

یه قدم رفتم عقب. چیزی که به نظر میومد انعکاسم باشه بالاخره دستش رو بالا آورد...

گلوم خشک شده بود. نمی‌تونستم پلک بزنم. شاید فقط یه توهم بود، حداقل امیدوار بودم اینجوری باشه...

ولی با خودم گفتم: «فردا صبح می‌ذارمش پایین، توی کمد. از همون اولشم نباید می‌زدمش رو دیوار.»