سردرگمی ؛

افکارم ؛ مانند لباس های کثیف در جای جای اتاق شلخته ذهنم پراکنده شده اند . هر بار سعی در دور ریختن انها میکنم ، ساعتی بعد آن هارا پخش و پلا میبینم که هر کدام نصفه و نیمه گوشه ای جا خوش کرده اند .

سردرد اسفناکی دارم . انگار ؛ هر چقدر دست و پا میزنم تا نجات یابم بیشتر فرو در مرداب گل آلود آنها فرو میروم . فکر میکنم باید از تلاش کردن صرف نظر کنم و بگذارم افکارم ، افسار بدن بی جانم را بر دست بگیرند .

مانند دختر بچه ای سرگردان و ترسیده ، میان افکاری تیره و تار گم گشته ام ، من همیشه گم گشته ای بیش نبودم ؛ چه میان احساساتی نامعلوم ، چه اندیشه هایی بی پایان ...

آری ، تنها چیزی که من را از اهریمن های درون ذهنم دور می‌کند نوشتن ، میان این دفتر در درد و رنج است . گرچه ، آن هم بعد از مدتی طولانی نمی تواند راه فراری جالبی باشد ! کلمات ؛ شروع به بی مفهوم شدن میکنند و من میمانم و افکاری ناتمام ...