☆ قلب شکننده آفتاب گردان او ☆ پارت ۸☆

با حرکت دادن انگشت هاش باعث میشد بیشتر از قبل بخندم و صدام روی هوا رفته بود. فلیکس بلند شد و از مچ دست میکا محکم گرفت. صدا ها قطع شدن. با صدای بلند اعتراض کرد : _ قمحا(برعکس بخونید) نمی دونی ما اینجا داریم تلاش می‌کنیم حالت و بهتر کنیم و همه‌ی فکر و ذکرمون تو شدی؟ اون موقع داری با یه غریبه که معلوم نیست کیه گرم میگیری. اصلاً تابه حال اینطوری با من رفتار کردی؟؟ یا با هممون؟ سکوت یرابگرم(برعکس بخونید) بینمون نجوا میکنه. مثل هجنکش(برعکس بخونید) بود. ۲ دقیقه ای همه شوکه از حرف های فلیکس بی حرکت بودن. _ خب برای امروز بسته. فردا آماده باش که می خوام سورپرایزت کنم. باشه؟ این حرف و میکا بهم زد‌. من هنوز تو شوک بودم‌. میکا با گفتن این حرف باعث شد فلیکس رنج بیشتری بکشه.

میکا دستش و رها کرد و آزاد گذاشت. با آغوش باز این درد و از طرف فلیکس قبول کرده بود. _ فلیکس....دیگه داری زیاده‌روی میکنی. به طرف صدا برگشتم و دیدم سندی عینکش و درآورده. نمی تونم چیزی برای توصیف چشم هاش پیدا کنم. خیلی زیبا و بزرگ بودن. فلیکس دست میکا رو رها کرد و رفت طرف کوله پشتیش ، کولش کرد و بدون اینکه چیزی بگه با یه کاغذ نقاشی دستش از کافه بیرون خزید. برای میکا ، انگار فلیکس وجود نداشت. مچ دستش و سفت گرفت و چندبار دایره‌ای شکل چرخوند. موندم اون مچ های استخونی چجوری زیر این فشار دووم آوردن. با لبخند به طرف میرای نگاه کرد : _ ممنون که دعوتمون کردی میرای. فردا بازم بیاید اینجا باهاتون کار دارم. _ باشه.... سندی دوید طرف ما و صورت کوچیک میکا رو تو دست هاش گرفت :

اوه.....میکای عزیزم دستت خیلی درد گرفت؟ امیدوارم قلبت بیشتر از این درد نکشه. _ممنون ، متاسفم ولی میکشه. منظورشون چی بود؟ چرا فقط به من چیزی نگفتن؟؟ بعد سندی روبه من کرد : _ و تو بورام عزیزم. حرفای فلیکس و جدی نگیر. وقتی اعصابش خرد میشه خیلی ترسناک میشه. و بعد از خودش صدای هو هو مثل یک هیولای مهربون و درمیاره. چیزی نگفتم. بلند شدم. با میرای وسایلمون و جمع کردیم. قایمکی‌ به میکا نگاه کردم. درحال جمع کردم وسایلش بود. میرای درحالی که داشت زیپ کیفش و میبست زیر لب آروم جوری که فقط من بشنوم گفت : _ حالش بده ، بهتره تنهاش بزاریم. از کافه بیرون رفتیم. نفس عمیقی کشیدم و به جمعیت نگاه کردم. میرای دستم و گرفت و اوّلین قدم و برداشتیم. وقتی میخواستم قدم دوّم و بردارم یکی بلند صدامون زد :

_ میراااااای.....میرااااای.....بیا کمکککک صدای نازک سندی بود و لحن صداش خیلی عجیب بود انگار اتفاق خیلی بدی افتاده. ادامه داد : _ قلبِ......قلبِ میکا دیگه تحمّل نکردددد سندی جلوی در کافه با پاهای ضرب دری و زانو های به هم چسبیده ایستاده بود. انگار به زور وایساده بود. توجه مردم به فریاد هاش جلب شد.....ولی هیچکدوممون برامون مهم نبود بقیه چه فکر میکنن. همین که میرای این حرف هارو شنید ، کیف و گوشیش از دستش افتادن. موهاش آشفته شدن. اولش انقدر تو شک بود که بی حرکت وایساد. بعد دوید....دوید و دوید. منم سریع خم شدم و وسایل هارو برداشتم. شیشه گوشی میرای رو زیر نور آفتاب تکون دادم ، شکسته بود. لعنتی! بعد از اینکه مطمئن شدم وسیله ها پیش منه رفتم ببینم چی اتفاقی افتاده. دویدم و وارد کافه شدم.

هیاهوی زیادی کافه رو گرفته بود. بعضی ها از ترس به یه گوشه پناه برده بودن و بعضی هاهم به آمبولانس زنگ زدن. اونجا بود که میکا رو دیدم. روی زمین دراز کشیده بود‌ چشم هاش و از درد محکم بسته بود و فشار میداد. بعد از چند دقیقه حرکت نکرد. انگار مرده بود. صدای بوق آمبولانس اومد‌. در کافه محکم باز شد و امداد گرا اومدن و بدن بی جون میکا رو برداشتن و روی تخت چرخداری که با خودشون آورده بودن گذاشتن. از یه طرف مدیر کافه با پریشونی و استرس داشت به یه امدادگر توضیحات لازم رو میداد ، و از یه طرف هم میرای درحال گریه کردن بود. سندی بغلش کرده بود و موهاش نمیذاشتن صورت میرای رو ببینم. اون وسط بی حرکت وایساده بودم و دور و برم آدم های زیادی رد میشدن. کافه کلاً به هم ریخته بود. یهو دیدم کسی از گوشه‌ی لباسم میگیره و میکشه.

برگشتم پشتم و نگاه کردم ، سندی بود. چشماش برق میزد مثل دوتا مروارید اما آرامشش و به یه طرزی حفظ کرده بود. _ باید بریم بیمارستان. _ باشه... از کافه بیرون رفتیم. سندی و میرای رفتن طرف بیمارستان ، میرای اصلا نمی دونست داره چیکار میکنه و هی زیر لب زمزمه میکرد : اگه فلیکس و پیدا کنم.... قرار شد من برم طرف خونه و میرای و سندی هم برن طرف بیمارستان. راهمون از هم جدا شد. میرای به بادیگاردش زنگ زده بود تا بیاد دنبالم. گوشه‌ی خیابون ، غریبانه به ساختمون های جلوم نگاه و از ارتباط چشمی با دیگران پرهیز میکردم. قلبم درد گرفت. چرا آفتاب گردون من باید اینطوری میشد؟ الان یه گل پژمرده شده. با فکر کردن به این حرف ها یاد دیت های گرمش افتادم. اونجا بود که بغض من و گرفت و تازه عمق ماجرا رو درک کردم. با صدای بوق ماشین به خودم اومدم. سریع رفتم سوار ماشین شدم. راننده ازم خواست تا قضیه رو براش بگم. منم با چندتا حرف پیچوندم و گفتم حال میرای خوبه. تو دلم از میرای معذرت خواستم. برای اینکه نمی تونستم براش مثل بقیه اعضای اکیپ باشم.......