بازهم شب فرا رسید

باز هم شب فرا رسید،از همان شب هایی که با سنگینی و تاریکی خود قورتمان می دهند از آن شب‌هایی که دوست داریم در دشتی تک و تنها به درختی تکیه دهیم و به ظلمت بالای سر خود خیره شویم،از زمین زمان بنالیم و آخر سر با دلی سبک شده در همانجا خوابمان ببرد.

فردا روشنایی روز وجود دشت را پر کند و آرام چشمهایمان را باز کنیم خودمان را کش دهیم و آووو عجب روز زیبایی! ای شب از تو ممنونم که غم هایم را در تاریکی خود مدفون کردی،ای شب از تو ممنونم بابت تمام اشک هایم که بی تو توانایی پنهان کردنشان را نداشتم از تو ممنونم چون با ستارگانت به من نشان دادی که در عمق تاریکیِ ناامیدی نور کوچکی از امید هست که کوچک نیست فقط چون از آن دوریم کوچک دیده میشود پس باید رو به جلو حرکت کرد رو به امیدواری...

این اولین باری بود که یه همچین متنی حالا اسمش هرچی که باشه متن،انشا،دلنوشته یا هرچیز دیگه ای رو از خودم به اشتراک گذاشتم اگه خوشتون اومد و بنظرتون قلمم خوبه بگید ادامه بدم🙂ممنون که تا اینجا اومدید

:))))))