پرنسس دراکو 🐍👑|23

نفس عمیقی کشیدم ولی هیچ چیزی از استرسم کم نکرد ناچار کتابامو برداشتم و رفتم سمت اتاق حالا اتاق کدومه احتمال دادم که همون اتاق پروفسور دامبلدور باشه رفتم و سمتش روی همون پله های چرخان ایستادم و دوباره رفتم بالا از چرخش متنفرم حالم بد میشه رسیدم پشت در چند تقه به در زدم و وارد شدم هرچهارتایی روبه رومون ایستاده بودن انگار منتظرم بودن رفتم نزدیک تر هلگا: بشین عزیزم

اوخی چه مهلبون نشستم و اون چهارتا هم نشستن رو به روم سالازار: خب.. بهم بگو تو کی هستی و از کجا اومدی روونا بهت شک کرده و البته شک برانگیزم هست چون ما امسال یدونه سال پنجمی کم داشتیم واسه گریفیندور یکی از بچها بخاطر مشکلاتی که پیدا کرد از سال دوم نتونست توی مدرسه حضور پیدا کنه و الان سر و کله تو پیدا شده از کجا اومدی کی اومدی که ما نفهمیدیم وای چه سخت شد بهتره راستشو بگم چون دروغی نمیتونم سرهم کنم که بگم ویوین: من ویوینم، ویوین پاتر خب اره من اصلا متعلق به زمان شما نیستم من یه جورایی... هلگا: مسافر زمانی ویوین: دقیقا روونا: خب میدونی چه کار خطرناکی کردی اومد،یعنی کلا کار خطرناکی کردی که تو زمان سفرکردی ویوین: میدونم خب من مجبورشدم بیام گودریک: خب چرا مجبوری شدی ویوین: من یه صدایی میشنوم یه صدایی که از سال قبل از وقتی توی بیمارستان بستری بودم یه صدایی میومد مثل صدای گریه یه دختر

گودریک: خب چرا بیمارستان بودی؟ ویوین: یه داستان عاشقانه داره هلگا: میشه بعدا برامون تعریف کنی البته اکه دوستداری ویوین: البته سالازار: الان چرا اومدی تو این زمان ویوین: چون اون روح ریونکلاو... توی برج رینکلاو زندگی میکنه نمیدونم چرا کسی اونو نذیده ولی میدونم مربوط به شماست بهم کمک کنین

روونا: حافظتو میخوام ویوین: قبوله حافظمو بهش دادم و قرار شد بهم خبربدن نمیدونم چرا حرفی نمیزدن با اینکه الان پنج روز میگذره کلاسارو نمیرفتم چون مناسب من نبودم شب بود نیمه شب بود از خوابگاه اختصاصی که بهم داده بودن اومدم بیرون و نشستم روی پله های سنگی نسبتا سر بیرون نسیم باد موهامو نوازش میداد چرا هیچی نمیگفتن من نمیتونم اینجا بمونم دلم برای هری تنگ شدع برای دراکو برای دوستام اونا نگران منن تو هوای خودم بودم و اشک سمجی از چشمم پایین اومد شخصی:چرا گریه میکنی