دردهام و بهونه هاتون-

این آهنگ رو دوست دارم: بابام هیچوقت زیاد حرف نمیزد... اون فقط اطراف خونه قدم میزد، تا اینکه خشمش بهش غلبه کرد و اون میزد... مامانم هیچوقت گریه نمیکرد... فقط چندتا مشت میزد ولی دعوای جدی رو شروع نمیکرد... فقط گفت میرم و بچه ها رو میبرم؛ و این کار رو هم کرد!

میگم: اونا کسایین که بهم زندگی دادن، اما من یقینا بچه ی مامان و بابام هستم... خانوادم کاملا پاشیدن... من تو دروغ گفتن عالی هستم و این بخاطر مادرمه... اون میلیون ها تا از این دروغا گفت تا زنده بمونیم... خانوادم کاملا پاشیدن... خدای من، من چشمای بابامو دارم... ولی وقتی گریه میکنم شبیه خواهرم میشم... میتونم فرار کنم ولی نمیتونم قایم بشم، از ریشه ی خانوادگیم:)

نمیشه درد آسیبی که تعطیلات میزنه رو تو کلمات جا داد... پدرها رو با دخترای کوچیکشون تماشا میکنم و میشینم فکر میکنم چیکار کردم که لیاقتم اینه... چطور تونستی به یه بچه ی کوچولو آسیب بزنی؟... نمیتونم فراموش کنم... نمیتونم ببخشم... "چون الان میترسم از اینکه هرکسی که دوسش دارم رهام کنه"

تموم کارایی که برای برگردوندن زمان انجام دادم... تموم دردهام و تموم بهونه هاتون... بچه بودم ولی احمق نبودم... "کسی که دوست داره اینکارو نمیکنه"...تموم گذشتم، سعی کردم پاکش کنم... ولی الان میبینم، حتی تغییرشم میتونم بدم؟... شاید تو قیافه و فامیلی یکی باشیم اما" ما مثل هم نیستیم"