شاهزاده فراری ۱

خب این داستان کلا با مجازاتگران خیلی فرق داره ، برای مجازاتگران خیلی زحمت کشیدم ، خیلی هم دوستش دارم ، شاید ادامه اش ندم دیگه . این بخش قسمت معرفی و تقریبا کلیات داستان و ... است ، امیدوارم که لذت ببرید 💙💙

خب داستان از زبان شخصیت اصلی داستان شروع میشه که الکساندر نام داره و بقیه ی داستان رو از چشم اون میبینیم :

وقتی که داشتم از روی دیوار قصر بالا میرفتم ، صدای اولیور رو میشنیدم که میگفت : شاهزاده الکساندر .... . خب اولیور محافظ شخصی منه تقریبا نوزده سالشه و موها و چشم های قهوه ای روشن داره که خواهر بزرگم شاهدخت اما بهش دستور داده مراقبم باشه ، سریع تر از دیوار بالا رفتم و نگهبان های گارد سلطنتی رو دور زدم و از قصر خارج شدم و وارد راه اصلی درالییارد ( Deraliard ) شدم ، قلب تپنده ی کارتیا ( Carthia ) ، یه شهر پر جنب و جوش که از بازاری و تاجر و نونوا و ... همه مشغول کار و تلاشن ، بوی نون تازه کل شهر رو پر کرده ، دارم توی شهر قدم میزنم که ... .

یه دفعه چند تا پسر قلدر و هفده هیجده ساله رو دیدم که دارن به یه پسر همسن من که انگار اون هم دوازده ، سیزده ساله اشه زور میگن ، شمشیر تک دسته ام رو از غلافش بیرون کشیدم ، شمشیری که روی دسته اش یه شیر مینیاتوری حکاکی شده نماد خانواده ی سلطنتی که بهش افتخار میکنم . رفتم جلوتر و گفتم : زورتون به کوچیکتر از خودتون رسیده ، یه آدم مگه چقدر میتونه بزدل باشه ؟! بعد یکیشون که لباس های نجیب زاده ها رو پوشیده بود و انگار سردسته اشون بود اومد جلو و گفت : شازده کی باشن که میخوان جلوی زورگیری ما رو بگیرن ؟! پوزخند زدم و گفتم : اینجا هر کسی خودش رو با مهارت شمشیر زنی اش معرفی میکنه ، حالا شمشیرت رو بکش که میخوام ببینم سردسته ی این ارازل و اوباش بدبخت کیه واقعا . شمشیرش که یه شمشیر تک دسته ی از جنس آهن مقاوم بود با دسته ای که روش با یاقوت کار شده بود ، فهمیدم که پسر یکی از اشراف زاده هاست . مبارزه ی بینمون شروع شد توی اولین حرکت انقدر کند حرکت کرد که تا بیاد شمشیرش رو بیاره بالا ، شمشیر من زیر گردنش بود و گفتم : حیف که امروز یه فرار موفقیت آمیز داشتم وگرنه تحویل نگهبانای پدرت لورد هاربن میدادمت . پسره با لکنت گفت : تتتتتت تو چجوری فهمیدی ؟ لبخند زدم و با سر به شمشیرش اشاره کردم و گفتم : تنها یک خانواده ی نجیب زاده از یاقوت های اشرافی برای تزئین کردن شمشیرشون استفاده میکنن ، تو حتما باید جاشوا باشی ، و یادت باشه از این به بعد با آدم های هم قد خودت در بیفتی . بعد از این جمله دو تا پا داشتن دو تا دیگه هم قرض گرفتن و فرار کردن اما قبل از اینکه خیلی دور بشن جاشوا فریاد زد : یه روزی به حسابت میرسم شازده .

رفتم به پسری که همسن خودم بود کمک کردم و خاک های لباسش رو تکوندم ، به لباساش میخورد پدر و مادرش جز افراد معمولی باشن ، وقتی که بلند شد گفت : ممنونم اااا ..... . گفتم : الکساندر هستم ، میتونی الک صدام کنی . گفت : ممنونم الک ، منم ویلیام هستم . گفتم : خوشبختم از آشنایی ات . ویلیام یه پسر تقریبا همسن و هم قد خودم بود که موهای سیاه و چشم های سبز زمردی داشت . گفتم : همیشه اینطوری اذیتت میکنن ؟ گفت : شاید اینطوری به نظر نیاد اما کارم تو شمشیر بازی بد نیست اگه شمشیر داشته باشم نمیزارم بهم زور بگن اما برای خرید دارو برای مادرم شمشیرم رو فروختم . گفتم : مگه پادشاه و ملکه دستور ندادن که به آدم های معمولی کمک های مالی بشه . خندید و گفت : پسر مثل اینکه اصلا توی این شهر زندگی نمیکنی ، چه کمکی ؟! همه ی کمکی هم که میکنن باید به خاطر مالیات بهشون برگردونیم تازه یه چیزی هم باید بزاریم روش . گفتم : آهان ، که اینطور . توی ذهنم گفتم که حتما باید با پدر و مادر صحبت کنم به احتمال زیاد مالیات های اضافی کار وزیر خزانه داری لورد هانتنسه یه آدم حریص و طماع که هرچی پولش بیشتر میشه ، طمعش هم بیشتر میشه . یه دفعه که به خودم اومدم دیدم داره آفتاب غروب میکنه به طرف ویلیام برگشتم و گفتم : واقعا متاسفم اما باید برم ، فردا اینجا میتونم ببینمت ؟ ویلیام خندید و گفت : آره حتما ، در هر صورت یکی بهت بدهکارم . خندیدم و گفتم : پس تا بعد . راه افتادم برم سمت دیوار های شمالی قصر که یه دفعه .... .

یه نفر از پشت یقه ی لباسم رو گرفت و گفت : به به شاهزاده ی فراری ، به شاهدخت اما حتما باید گزارش بدم که برادرشون هوس هوا خوری کرده بودن و از قصر خارج شدن ، میدونید که بعدش چه اتفاقی میفته برای دو ساعت کامل ایشون براتون نطق میکنن . ( معنای نطق کردن : همون سخنرانی کردنه . ) بعد از یادآوری سی و ششمین دفعه ای که اما برام سخنرانی کرده بودم به این نتیجه رسیدم که ...

به طرف اولیور برگشتم و گفتم : باشه باشه من تسلیمم قول میدم دفعه ی دیگه که خواستم از قصر خارج بشم حتما هماهنگی های لازم رو انجام بدم ، حالا راضی شدی ؟! بعدش اولیور یقه ی لباسم رو ول کرد و گفت : الک میدونی که همه ی اینا بخاطر خودته ، مثلا یکی از اعضای خانواده ی سلطنتی هستی اگه یه نفر از جاسوس های دشمن بفهمه میدونی میتونن چه بلایی سرت بیارن یا بخاطرت مجبور میشیم کل کشور رو تقدیمشون کنیم . پوزخند زدم و گفتم : خب اگه قراره این اتفاقا بیفته پس جنابعالی اینجا چیکار میکنی ؟ یا اصلا مسئولیتتون چیه دقیقا ؟ اولیور سرش رو تکون داد و گفت : مسئولیتم محافظت از کسیه که نصف بیشتر روز رو نمیدونم اصلا کجا هست . خندیدم و گفتم : حالا برو خدا تو شکر کن که نصف بقیه ی روز رو میدونی کجام . بعد هم دوتاییمون خندیدم و به طرف قصر راه افتادیم . وقتی که رسیدم اتاقم لباسام رو عوض کردم و روی تخت دراز کشیدم ، واقعا درک نمیکنم که چرا اشراف زاده ها باید انقدر لباس رسمی بپوشن ، لباسام : یه شلوار کتون قهوه ای روشن با بلوز سفید از جنس ابریشم مرغوب روش هم یه جلیقه ی اشرافی قهوه ای تیره با چکمه های قهوه ای تیره تا مچ پام . تو فکر لباس های مختلف و جور واجور بودم که یه دفعه یه نفر در زدم ، از جام پاشدم و روی تخت نشستم و بعد گفتم : میتونید بیایید تو . اولیور اومد داخل و گفت : سرورم شام آماده است ، امروز به همراه خانوادتون شام رو میل میکنید . اولیور لباس های رسمی اش رو پوشیده بود ، یونیفرم نظامیه سبز یشمی رنگ . گفتم : باشه الان میام در ضمن برای بار ششصدم وقتی فقط خودمون دوتاییم لازم نیست انقدر رسمی صحبت کنی .

با همراهی اولیور رفتم سالن غذاخوری فرعی ، از سالن غذاخوری اصلی که بیشتر برای مهمونی ها و مراسمات استفاده میشه کوچیکتره اما خیلی جای بهتری هست برای یه شام خانوادگی ، وقتی که خدمتکارا در رو باز کردن دیدم که کل خانواده منتظرمن ، در بالای میز پدرم ، پادشاه جارون نشسته بود در طرف راستش مادرم ملکه گلوریا و طرف چپش برادر بزرگترم ولیعهد ، جاناتان شاهزاده ی اول کارتیا و در کنار مادرم خواهر بزرگترم شاهدخت اما نشسته بود من هم طبق عادت رفتم کنار برادرم نشستم و از همه برای تاخیرم عذرخواهی کردم . شروع به غذاخوردن کردیم اول پیش غذا که سوپ شیر بود سرو شد بعد هم غذای اصلی که بوقلمون سوخاری بود تا قبل از اینکه دسر رو بیارن یه فاصله ی کوتاه افتاد و پدرم به طرف من برگشت و گفت : امروز از قصر فرار کرده بودید جناب شاهزاده ی فراری ؟! من که مثل جن دیده ها خشکم زده بود با یه لبخند تظاهری و مسخره به طرف اولیور برگشتم ، توی اون لحظه کارد میزدید خونم در نمیومد ، توی دلم گفتم : حسابت رو بعدا میرسم اولیور . با همون لبخند مسخره به طرف پدرم برگشتم و گفتم : راستش پدر .... ااا میخواستم وضع مردم بیرون قصر رو با چشمای خودم ببینم و با گزارش های وزرا مقایسشون کنم ، راستی خبر دارید که از مردم مالیات اضافی میگیرن و مروم درالییارد خیلی توی سختی هستن .

پدرم گفت : خوبه که میخوای حواست به مردم کشورت باشه اما اینجور فرار کردن ها در شان یه شاهزاده نیست ، در رابطه با مالیات های اضافی فردا در جلسه ام با وزرا بررسی اش میکنم و نتیجه رو بهت میگم ، اما یادت باشه که دلیل های موجه برای کارای اشتباهت نیاری ، کار اشتباه ، اشتباهه چه با دلیل خوب چه بی دلیل خوب و فرار کردن جنابعالی هم از قصر یکی از اون کارای اشتباهه که دیگه نمیخوام گزارشش رو بخونم ، متوجهی الکساندر ؟! وقتی یه نفر تو قصر با اسم کاملم صدام میکنه یعنی اوضاع خیلی خرابه ، در حالی که سرم پایین بود گفتم : بله پدر . بعد اما گفت : پدر اصلا نمیخواد نگران باشید خودم باهاش حرف میزنم که دست از این کاراش برداره . توی اون لحظه یه چند باری واسه ی خودم فاتحه خوندم و فوت کردم و تو دلم گفتم : روحم شاد و یاد و خاطره ام گرامی باد . بعد از اینکه جمله ام تموم شد پیش خدمت ها با دسر که فرنی بود وارد شدن ، انگار پدرم و اما و خدمه هماهنگ کرده بودن که ضایع بشم امشب . بعد از شام همه به اتاقاشون رفتن اما من با عصبانیتی که در درونم بود و لبخندی که به لب داشتم به طرف اولیور برگشتم و داد زدم : مگه نگفتی فرار امروز رو به هیچکس نمیگی ؟! اولیور با خونسردی کامل در حالی که دوتا دستش پشتش بودن و به حالت احترام ایستاده بود و به روبه رو نگاه میکرد گفت : الک چون میدونم که بازم فرار میکنی گفتم که حداقل به حرف پادشاه و ملکه گوش کنی .

مرسی که خوندید امیدوارم که خوشتون اومده باشه ، خوشحال میشم نظراتتون رو بدونم در ضمن توی نتیجه میگم که عکس این پارت چیه .