پرنس اژدها و اژدهای جیبی(7)

فردا اندی با یه چسب زخم بلند که جای سوختگیش رو پوشونده بود وارد کلاس شد و نشست. از اونجایی که هنوز شیطنت دیروز توو وجودم بود و بتی هنوز نیومده بود تصمیم گرفتم یکم سر به سرش بزارم، پس گفتم:《خب آقای پار، بدون لباس خوش گذشت؟》 سرشو گذاشت رو میز:《اون خاطره خجالت آور رو یادآوری نکن.》

_کنجکاوم بدونم نظر بتی راجب هیکلت چیه؟ _خفه شو! بی معرفت بدجنس. خندیدم. بتی اومد:《سلام بچه ها....اندرسن حالت خوبه؟》 سه تا از دخترای معروع مدرسه که ته کلاس میشستن اومدن نزدیکمون و دور میز اندی حلقه زدن. ریز میخندیدن‌. یکیشون با انگشت به شونه اندی زد و گفت:《ببخشید. سلام》 اندی سرشو بالا آورد:《سلام؟》 دختر ادامه داد:《من مارگارتم ایناهم دوستام نانسی و لیندا هستن》 نگاهی به من انداخت و با تردید گفت:《خوشبختم》

_راستش اومدیم ازتون بپرسیم برای امروز وقتتون خالیه؟ ما میخوایم بریم مسابقه بسکتبال انروز رو ببینیم. شماهم میاین؟ _من خودم توو تیم بسکتم مارگارت. دخترا هیجان زده خندیدن. لیندا گفت:《خیلی جالب شد. اخه ما سه تا عضو تیم تشویق کننده هاییم》 نانسی موهاشو زد پشت گوشش و گفت:《ما حسابی تشویقتون میکنیم》 _آهان......یعنی.....چیزه......مرسی لطف میکنی》

دخترا رفتن و از پشت صدای زمزمه هاشون میومد. اندی به سمت ما برگشت. قیافه‌ش جوری بود انگار بهش گفتن اهل یه سیاره دیگه‌س. گفت:《الان چی شد؟》 بتی خیلی سرد و خشک گفت:《بهت خسودیم میشه. یه پسر موبلوند بسکتبالیست. اگه با اون دخترا بگردی یه هفته نکشیده از اندرو واشنگتن هم معروف تر میشی.》 گفتم:《یه پسر موبلوند با هیکل ورزشی》 اندی کلاه ژاکتش رو کشید رو سرش و دوبلره سرشو گذاشت رو میز.

بتی گفت:《این چشه الان؟》 _اثرات شرمساریه. نمیدونم اندرسن چجوری با اینکه جلوی من میشینه پاشو بیاره عقب و به صندلیم لگد بزنه، اما اینکارو کرد. مدرسه به خاطر مسابقه‌ی بسکتبال تایم زنگ تفریح رو طولانی تر کرده بود. من و بتی رفتیم دوتا صندلی توو سالت پیدا کردیم، کمی بعد تیم ها وارد سالن شدن. وقتی اندرسن وارد شد تشویق کننده ها چیغ زدن و صدای جیغ‌هاشون بین صدای تشویق جمعیت گم شد. بتی گفت:《خیلی روش ضایه‌ایه》 _چی؟ _اون سه تا رو میگم، تشویق کننده ها. چقدر احتمال دارا تشویق کننده‌ی تیمی باشی ندونی کسی که ازش خوشت میاد توو اون تیمه؟ _کم؟ _خیلی کم! میتونستن.....چمیدونم.....آه، خب خیلی مسخره‌س. _اوم، اره هست.

بتی دختر شوخ طبع و خوش مَشرَبی نبود. کمتر پیش میومد با کسی غیر از ما گرم بگیره ولی با همه این حرفا رفتار الانش زننده و عجیب بود. بازی خیلی خوب پیش رفت. اندی یه گل زد و یه پاس گل داد. البته شخصا علاقه‌ی خاصی به بسکت ندارم. من عضو تیم فوتبالم و بتی به خاطر محل تولدش، مینه سوتا، طرفدار هاکیه. اندی هروقت حرکت میکرد، پاس میداد یا نزدیک دروازه حریف میشد تشویق کننده ها جیغ میزدن.

بازی رو تیم "راک بلاک" (تیم اندرسن) برد. بیشتر بازیکن ها و تماشاچی ها رفتن بعضیاشون موندن و باهم حرف زدن و تبریک گفتن. مارگارت و دوتا دوستش اندرسن رو دوره کردن و بهش تبریک گفتن. معلوم بود هرکدوم سعی دارن جذاب تر از اون یکی با جملاتشون روی اندی تاثیر بزارن. اندی به زور خودش رو از بین اونها خلاص کرد:《ممنون دخترا. من باید برم پیش دوستام》 یکی از دخترا زیر لب گفت:《دختر خُله؟》 _چیزی گفتی؟ _نه. هیچی. فردا میبینمت.

اندی اومد طرف ما و به سمت بیرون سالن هُلِمون داد. وقتی رسیدیم بیرون گفت:《هوففففف...آزاد شدم》 مشتم رو به مشت اندی زدم:《گل کاشتی بازیکن شماره ۴》 اندی تا بناگوش خندید:《ممنون، بازی خوبی بود، نه بتی؟》 بتی هنوز هم کج خلق بود:《اوهوم. خوب بازی کردی》 بعد رفت.

اندرسن حوله‌ش رو انداخت رو شونه هاش و گفت:《فَوَران احساسات دخترونه یا همچین چیزی؟》 گفتن:《بحران احساسات دخترونه یا همچین چیزی》 جیوردو سرشو از توو جیبم دراورد:《هان؟مسابقه تموم شد؟》 (پایان پارت ۷)

خب این پارت هم به سلامتی تمومید و همچنان ارزومه نهایت لذت رو ببرید💙 بای بای تا پارت بعد👋