مسیر عاشقی ۷

بهت که گفتم من مادر مو تو سن کم. از دست دادم و نمیتونم ببینم بچه هادیگه هم مثل من بزرگ بشن گفت داره می‌دونم به خاطر همینم میخوای پزشک بشی درست گفتم آره و خیلی ممنون اگر تو نبودی نمی‌دونم تا چند وقت میخواستم تو اون حال و هوا باشم

گفت به خانواده بیمار گفتی سر مو انداختم پایین و گفتم نه و بلند شدم رفتم داخل بیمارستان که یه دختر جوان اومد سمتم گفت شما دکتر دوپنچنگ هستین گفتم بله بفرمایید که دستشو آورد بالا و محکم به به گونم اصابت کرد دیگه نمی‌تونستم سر مو تکون بدم

تو همون حالت مونده بودم که گفت تو مادر مو ازم گرفتی یه روز تقاص کار تو میبینی که ادرین از پشت اومد گفت خانم محترم اینجا بیمارستان نه محل دعوا بعدشم ایشون تمام تلاش شو کرد هرچی نباشه بیماری نادر شما بیماری بود که به راحتی قابل در مان نبود

دختر هم بدون گفتن چیزی رفت دوباره دوییدم سمت خواب گاه رفتم تو در از کشیدم رو تختم و پتو رو کشیدم رو خودم یکم که گذشت بلند شدم اومدم بیرون رفتم جلوی دفتر پرستاری تا پرونده بیمار ها رو بگیرم یکی شون که من و دید گفت سرتون چی شده دست زدم گوشه پیشونیم یکم خونی بود گفتم چیزی نیست پا نسمانش میکنم

رفتم او اتاقی که پانسمان و همچین کار ها توش انجام میشد پنبه رو برداشتم که یهو در باز شدو استاد و آدرین اومدن تو گفتم ببخشید اگر میخواین بیمار و معاینه کنید من میرم که استاد گفت نه همینجا بمون ما میریم و رفت آدرین اومد سمتم گفت با خودت چی کار کردی

گفتم نمی‌دونم فکر کنم انقد حواسم پرت بوده که خود مو زخمی کردم ‌گفت فکر نکن دارم کمکت میکنم فقط حوصله ندارم فردا هم دست تنها به بیمار ها برسم می‌خوام سر حال باشی خندیدم گفتم باشه خلاصه برگشتم خونه یه لیوان چای برای پدرم ریختن چون میدونستم الان از سر کار خسته هست رفتم پشت در اتاقش که صدای یه نفر و شنیدم که گفت خواهش میکنم فقط بزار یه بار مرینت و ببینیم اصلا بهش نمیگم مادر شم این و که شنیدم نزدیک بود از حال برم لیوان چایی از دستم افتاد

خداحافظ