شاهزاده فراری۲:خون بیگناهان۱۲

به زور چشمام رو باز کردم البته حقیقتا از اعماق وجودم میخواستم پتو رو روی سرم بکشم و دو روز کامل بخوابم اما برام سواله که چه اتفاقی افتاده و من دقیقا کجام . یکم به دور و اطرافم نگاه کردم و دیدم توی یه اتاق ساده تنهام و شبه ، در اصل اتاقه دیوار هاش نباتی رنگ بودن و کفش هم چوبی بود و فقط یه میز چوبی با صندلی ، یه تخت و پنجره داشت دیگه هیچی نداشت . خواستم از جام‌ پاشم که صدای راه رفتن چند نفر و نزدیک شدنشون به در رو شنیدم ، سرم رو به طرف در برگردوندم که از زیر در چند تا سایه دیدم ، سریع پتو رو روی خودم کشیدم و خودم رو به خواب زدم . فعلا که معلوم نیست کجام و این افرادی که دارن وارد این اتاق میشن کی هستن پس ترجیح میدم اول از موقعیتم اطلاعات جمع کنم تا یه دفعه ، دسته گل به آب بدم . حدودا سه نفر وارد اتاق شدن ، میتونم نزدیک شدنشون رو حس کنم . یه نفر گفت : کی میتونیم از اینجا بریم ؟ با اطمینان کامل میتونم بگم صدای کسی که الان شنیدم ، صدای متیو بود ، همون موقع یه صدای نسبتا دخترونه گفت : نمیشه بدون این بریم ؟ دو روز کامل هم هست که بیهوشه ، من که شک دارم وقتی به هوش بیاد اصلا بتونه راه بره چه برسه مبارزه کنه . همون موقع یه نفر سوم که صدای خشک و زنونه داشت گفت : نمی خوای وقتی بهوش هستی ، از جات بلند بشی؟ خیلی زیبا متوجه بیدار بودنم شد پس چون هیچ چاره ی دیگه ای نداشتم از جام‌ بلند شدم و روی تخت نشستم و به سه نفری که بالا سرم بودن نگاه کردم .

کسی که طرف راست ایستاده بود ، متیو بود که لباس های مبارزه سرمه ای پوشیده بود و داشت با اخم نگاهم می‌کرد ، کسی که وسط ایستاده بود رو نمی‌شناختم اما یه چیز خیلی عجیب درباره اش وجود داشت ، یه دختر با لباس مبارزه ی تمام سیاه بود که موهاش و دم اسبی بسته بود و با یه چیزی تو مایه های شال کل صورتش به جز پیشونیش رو پوشونده بود حتی چشماش رو ، برام سوال بود که چجوری اصلا میتونه دور و اطرف رو ببینه و اما نفر آخر یه راهبه پیر بود که لباس های مخصوص سیاه سفید راهبه ها رو پوشیده بود و داشت با تلفیقی از اخم و بی حوصلگی و عصبانیت نگاهم می‌کرد . پوزخند زدم و گفتم : من الان دقیقا کجام ؟ راهبه دور اتاق چرخید و گفت : اینکه الان کجایی مهم نیست ، این که از الان به بعد قراره کجا بری مهمه . به صورت متیو نگاه کردم و گفتم : میشه ترجمه کنی چی میگه ؟ راهبه پیره عصبانی شد و به متیو و اون یکی دختره نگاه کرد و گفت : شما برید بیرون تا من بتونم همه چیز رو به قهرمانمون توضیح بدم . متیو و دختره بدون هیچ حرفی به طرف در رفتن و از اتاق خارج شدن . راهبه پیره صندلی ، میز رو برداشت و دقیقا گذاشتش رو به روی من و بعد روش نشست و دستاش رو روی هم گذاشت و چشماش رو بست و گفت : توی این سه سال که این تورنمنت بدون لحظه ای وقفه اجاره شده ، تو اولین قهرمانی هستی که خودت هم تو میدون نبرد بیهوش شده . با این حرفش مطمئن شدم که من الان یه جایی یا نه بهتره بگم توی مقر یا توی یکی از ساختمون های وابسته به رستگاران جهنمی هستم . پس باید صبر کنم تا بیشتر بهم اعتماد کنن تا به موقعش بتونم ضربه نهایی رو از درون بهشون بزنم .

راهبه چند بار سرفه کرد تا توجه ام بهش جلب بشه ، بعد از چند ثانیه گفت : بزار همه چی رو از اول بهت بگم و یه سری قانون رو برات مشخص کنم ، تو به عنوان قهرمان این سری مسابقات قراره وارد نیروهای اصلی رستگاران جهنمی بشی و اونجا تعلیم ببینی و به یکی از کارکشته ترین و ماهرترین آدم کش ها و جاسوس هامون تبدیل بشی ، بهتره که چند تا قانون رو بدونی ، وارد شدن به رستگاران جهنمی از هر کاری آسون تره اما وفادار موندن و عضو ثابت شدن ، از هر کاری سخت تره ، سلسله بندی درجات به این صورت هست : بالاترین درجه متعلق به جانشینان مرگ هست که پنج نفرن و هر کدوم وظیفه ای دارن و در بین جانشینان مرگ یه نفر از همه مقامش بالا تره که ما بهش میگیم رئیس ، بعدا بیشتر با تک تکشون آشنا میشی و اما بعد از اونا شیاطین جهنم هستن که زبده ترین و بی رحم نرین مامورامون محسوب میشن و البته باید بگم که شکنجه گر های فوق العاده و بی نظیری هم هستن و اما بعد از اونا می‌رسیم به وارثان جهنم که یه درجه از قبلی ها پایین ترن ، بقیه به چشم ضعیف ترین ها بهشون نگاه میکنن اما از دید من ، پتانسیل نهفته ای توشون هست .

بعد از پایین ترین رده می‌رسیم به افراد جزئی که بودن نبودنشون برای رستگاران جهنمی فرقی نداره مثل راهبه ها و افراد کلیسا ها و مزدور ها و دلال های اطلاعات و هر شخص خورده پایی که به رستگاران جهنمی وفاداره ، یه مرور زمان بیشتر با همه چیز آشنا میشی و وفق پیدا میکنی و اما جایگاه فعلی ای که تو داری ، پایین ترین رده است که یعنی زنده یا مردت براشون هیچ فرقی نمیکنه که هیچ اگه دلشون هم بخواد میکشنت و اینکه یه مدت دیگه تو و نفرات دوم و سوم تورنمنت به پایگاه اصلی فرستاده میشین . همون موقع یه نفر در زد ، راهبه پیره چشماش رو باز کرد و سرش رو به طرف در کج کرد و گفت : میتونی بیای داخل . در باز شد و یه دختر راهبه که لباس های شبیه راهبه پیره پوشیده بود ، تو چارچوب در نمایان شد ، در حالی که یه سینی که توش یه لیوان بود ، تو دستش بود اومد جلوتر و گفت : با اجازه . بعد به طرف راهبه پیره رفت و گفت : چیزی که فرمودید رو آوردم . بعد سینی رو به طرف راهبه پیره گرفت . راهبه پیره سینی رو ازش گرفت و گفت : ازت ممنونم نورا ، حالا میتونی بری . دختر راهبه که انگار اسمش نورا بود و چشم های قهوه ای تیره داشت ، لبخند بی رمقی زد و به طرف در رفت و چند ثانیه بعد کلا ناپدید شد . راهبه پیره سینی رو به طرفم‌ گرفت و گفت : بهتره این دارو رو بخوری ، حداقل برای یه مدت بهت نیرو میده وقتی برسی به پایگاه اصلی ، اونجا یه نفر هست که کمکت میکنه تا بهتر بشی تا اینجا فقط فهمیدیم ضعف جسمانی داری و چیز دیگه ای دستگیرمون نشده . لیوان رو برداشتم و به محتویات سبز پر رنگ داخلش یه نیم نگاهی کردم و بعد با سردی به راهبه پیره نگاه کردم و گفتم : متاسفانه اونقدر بهتون اعتماد ندارم که محتویات این نوشیدنی رو همینجوری بخورم . راهبه پیره از جاش بلند شد و به طرفم اومد . لیوان رو از دستم گرفت و یکمش رو ریخت رو دستش و سریع خوردش و گفت : اگه می‌خواستیم بکشیمت راه های بهتری هم داشتیم ، حالا هم تا سرد نشده بخورش .

لیوان رو از دستش گرفتم و تو دلم گفتم یا بخورمش یه بلایی سرم میاد یا زنده میمونم در هر حال اینجا که زندانی ام چاره ی دیگه ای هم به جز گوش دادن به حرفاشون ندارم . یه دفعه کل لیوان رو سر کشیدم ، داروی به ظاهر گیاهیشون مزه ی بدی نمی‌داد حداقل مثل پادزهر های ویلیام ، تلخ و زهر مار نبود . بعد از چند ثانیه سرم گیج رفت و احساس کردم همه جام‌ بی حس شده . راهبه پیره بهم زیر چشمی نگاه کرد و گفت : گفتم نمی‌کشتت اما نگفتم که کارای دیگه نمیتونه بکنه ، در ضمن رو من اثر نداره ، گفتم بدونی ، حالا با خیالی راحت بخواب که وقتی بیدار بشی ، برنامه ی حسابی ای برات چیده شده . داشت کل اتاق دور سرم میچرخید که یه دفعه بیهوش شدم . با یه سر درد وحشتناک چشمام رو باز کردم هیچ جا رو ندیدم به جز چند تا نور ضعیف همون موقع بود که متوجه شدم با یه پارچه ی سیاه چشمام رو بستن یکم به دور اطرافم توجه کردم که صدای برخورد سم اسب با سنگ ریزه های یه جاده و کشیده شدن یه گاری رو متوجه شدم . پس به احتمال خیلی زیاد توی یه گاری با مقصدی نامشخص هستم ، احساس کردم روی زمین خوابیدم یا حداقل اینطوری به نظر میرسه . دست و پاهام آزاد بودن ، سریع پارچه رو از روی چشمام برداشتم که دیدم .......... .

که دیدم توی یه گاری هستم ، به طرف چپم نگاه کردم که دیدم متیو چند سانت باهام فاصله داره و دست به سینه نشسته و سرش رو به دیواره ی گاری تکیه داده و چشماش رو بسته . به طرف راستم سرم رو چرخوندم که دیدم همون دختره که کل صورتش به جز پیشونیش رو پوشونده بود ، نشسته و داره با خنجرش بازی میکنه ، وقتی فهمید بهوش اومدم ، سرش رو چرخوند و گفت : زودتر از چیزی که فکرش رو میکردم ، بهوش اومدی . با تعجب پرسیدم : تو که چشمات رو پوشوندی پس چجوری فهمیدی بهوش اومدم ؟ دختره دوباره سرش رو با خنجرش گرم کرد و گفت : کور هستم اما گر که نیستم ، وقتی بهوش اومدی ، ریتم تنفست فرق کرد . از تعجب که نمیتونستم همچين چیزی رو باور کنم به دختره خیره شدم که یه دفعه متیو گفت : به مهارت های عجیب و غریبش بعد از یه مدت عادت میکنی . پوزخند زدم و گفتم : تو یکی اصلا حرف نزن . متیو چشماش رو باز کرد و نگاهم کرد و با لحن سرد همیشگیش گفت : اونوقت چرا ؟ با عصبانیت نگاهش کردم و گفتم : چون میمردین منم عین آدم سوار این گاری میکردین ؟ متیو با خیال راحت چشماش رو بست و گفت : تصمیمش با من نبوده ، حالا هم ساکت شو لطفا . بهش چشم غره رفتم و بعد به اون دختره نگاه کردم و گفتم : الان دقیقا داریم کجا میریم ؟ دختره در حالی که دستش رو روی تیغه ی خنجرش حرکت میداد گفت : ما هم مثل تو هیچی نمی دونیم ، فقط گفتن یکی ، دو روز طول میکشه تا به جایی که گاری چی داره میبرتمون برسیم .

یکم ذهنم مشغول بود ، عقب عقب رفتم و به دیواره ی گاری تکیه دادم ، با این وضعیت که الان توش هستم ، به هیچکس نمیتونم اعتماد کنم ، چه برسه به اینکه سعی کنم کاری کنم که هدفم رو بفهمن و کمکم کنن ، همینجوری فعلا باید منتظر باشم‌ تا ببینم چی پیش میاد . بعد از چند دقیقه یه دفعه گاری ایستاد ، متیو چشماش رو باز کرد ، دختر سیاه پوشه هم سرش رو آورد بالا ، چند ثانیه بعد یه مرد تقریبا پیر با قد کوتاه و کچل و چشم های مشکی ، از پشت ، پارچه ی پشت گاری رو بالا زد و گفت : خورشید داره غروب میکنه ، فعلا مجبوریم همینجا اتراق کنیم . بعد به من و متیو نگاه کرد و گفت : شما دو تا برین برای آتیش چوب جمع کنین و تو ..... . به اون دختر سیاه پوشه نگاه کرد و گفت : تو هم برو ببین میتونی آب آشامیدنی یا چیزی برای خوردن پیدا کنی یا نه . چند ثانیه همینجوری با تعجب نگاهش کردم که یه دفعه عصبانی شد و گفت : دِ یالا ، دست بجنبونین تا آخر دنیا که وقت نداریم . همون موقع به خودم اومدم و سریع از گاری پریدم پایین و خواستم به طرف جنگل اطرافمون برم که متیو گفت : من خسته ام ، خودتون یه کاریش بکنید ‌. بعد به طرف یکی از درخت ها رفت و نشست و بهش تکیه داد و چشماش رو بست و گفت : هر موقع چیزی برای خوردن آماده بود ، صدام کنین . پیر مرد کچله که دیگه از عصبانیت سرخ شده بود رفت طرف متیو و یه لگد محکم بهش زد و گفت : جمع کن ببینم ، فکر کرده اومده خونه خاله ، هر موقع کارت رو تموم کردی بیا اینجا چرت بزن . متیو به زور از جاش پاشد و زیر لب گفت : ماشالا پا نیست که نیزه ی آهنیه . بعد هم در حالی که داشت غر غر می‌کرد ، به طرف جنگل رفت . منم برگشتم و وارد جنگل با درخت های سر به فلک کشیده اش شدم .

خورشيد غروب کرده بود و جنگل توی تاریکی عمیقی فرو رفته بود اما هوا اونقدری تاریک نبود که نشه جایی رو ندید . بعد از یکم چرخیدن توی جنگل ، یسری چوب مناسب پیدا کردم ، جمعشون کردم و به سمت جایی که گاری بود برگشتم . همون موقع دختر سیاه پوشه رو دیدم که یه سطل پر آب تو یه دستشه و یه سطل پر یه چیز دیگه توی اون یکی دستشه و متیو هم کلی هیزم کنارشن و به درخت تکیه داده و چشماش رو بسته . یه زمین صاف پیدا کردیم و آتیش رو آماده کردیم ، پیرمرده هم یه قوری فلزی که دور تا دورش سیاه شده بود و چند تا سنگ و چهار تا لیوان فلزی رو آورد . دور آتیش نشستیم البته متیو نیومد جلو و همونجوری سر جای خودش موند که پیرمرده به طرفش برگشتم و گفت : دائم الخسته میای یا بیارمت ؟ متیو چشماش رو باز کرد و در حالی که داشت به زمین و زمان فحش میداد از جاش بلند شد و اومد دور آتیش نشست ‌. پیرمرده به هر سه نفرمون نگاه کرد و گفت : خب خودتون معرفی کنین ، ببینم این چهره های بدبخت اسمشون چیه . بعد با یه نگاه منتظر به من نگاه کرد ، با تعجب اول به متیو و بعد به اون دختر سیاه پوشه نگاه کردم و سرم رو آوردم بالا و به چشمای پیرمرده نگاه کردم و گفتم : الک . پیرمرده پوزخند زد و گفت : کوتاه ، مختصر ، مفید ، همین درستشه ، خداروشکر شما سه تا حداقل چونه شل نیستین . بعد به متیو نگاه کرد . متیو با اخم نگاهش کرد و با لحن سردش گفت : متیو . پیرمرده این دفعه به دختر سیاه پوشه نگاه کرد و خواست صحبت کنه که دختر سیاه پوشه پیش دستی کرد و گفت : اِرین ( Erin _ به معنی الهه انتقام جو ) .

پیرمرده سرش رو بالا پایین کرد و گفت : خوبه ، من هم آرنولدم ( Arnold ) ، حالا کنجکاوم بدونم که چرا‌ شما سه تا میخواین عضو به مشت قاتل بی رحم بشین . اِرین در حالی که سرش بالا بود ، زودتر از همه با یه لحن شاد گفت : چون خوش میگذره دیگه ، نه ؟ بعد جدی شد و گفت : انتظار داشتی همچین چیزی دلیلم باشه ؟ پس مجبورم نا امیدت کنم ، آرنولد . به طرف آتیش سرش رو چرخوند و گفت : من اینجام چون میخوام قوی بشم ، قوی تر از هرکس دیگه ای . بعد دقیقا به جایی که من و متیو نشسته بودیم ، نگاه کرد و گفت : و اگه کسی بخواد جلو راهم باشه ، بدون یه لحظه تردید ، سرش رو از تنش جدا میکنم . پوزخند زدم که ارین با عصبانیت گفت : چیز خنده داری گفتم ؟ به صورت پوشونده شده اش نگاه کردم و گفتم : فقط قاتلا تو این دنیا قوی نیستن ، من خودم کلی آدم خیلی قوی رو میشناسم که قاتل نیستن ، قوی بودن به قاتل شدن هیچ ربطی نداره . آرنولد که انگار حواسش به من بود ، گفت : خودت چرا کارت کشیده به رستگاران جهنمی ؟ الان واقعا انتطار نداره که بگم اومدم اینجا میخوام به برادرم ، بعضی چیزا رو یادآوری کنم و برشگردونم پس فعلا با یه دروغ باید همه چیز رو پنهون کنم . به صورت کنجکاو آرنولد نگاه کردم و گفتم : اینجام چون به یه نفر قول دادم اینجا باشم . خب الان دروغِ دروغ نگفتم ، راست هم نگفتم در اصل به پدرم قول دادم که جاناتان رو برگردونم و برگردوندن جاناتان هم به اینجا اومدن نیاز داره . آرنولد که داشت با شک و تردید بهم نگاه می‌کرد ، گفت : و اما دائم الخسته چرا اینجاست ؟ متیو با لحن سردش گفت : یک ، اسم دارم خودم لازم نکرده زحمت بکشی از یه اسم طولانی واسم استفاده کنی ، دو ، دلیل واسه اینجا بودن ؟ خب من یکی ‌که دلیل خاصی ندارم ، فقط حوصله ام‌ از بازی کردن با آدم‌ های بی عرضه سر رفته بود .

آرنولد یه نگاه کلی بهمون کرد و بعد از سر جاش بلند شد و به طرف گاری رفت و چند ثانیه بعد با پتو هایی که دستش بودن ، برگشت . یکی یه دونه به طرفمون پرت کرد و گفت : دیگه حرف زدن‌ بسه ، بخوابین که فردا باید صبح زود حرکت کنیم . پتو ها رو انداختیم و خوابیدیم ، البته من خودم رو به خواب زدم چون‌ الان علاوه بر شب بودن و نزدیک بودن خطرات ، سه تا غریبه هم کنارمن که به هیچکدومشون نمیشه اعتماد کرد ، شمشیرم هم آماده گذاشته‌ بودم . وسطای شب بود که یه صداهایی شنیدم یکی از چشمام رو آروم و خیلی کم باز کردم که یه دفعه ....... .