شاهزاده فراری۲:خون بیگناهان۹

بعد همه یکی یکی اومدن به طرف ایزابل و شروع کردن به صحبت کردن ، من هم که دیدم اگه اینجا بمونم امکان داره یه نفر بر حسب اتفاق بشناستم ، آروم تو گوش ایزابل زمزمه کردم : من میرم ولی همین اطرافم . ایزابل هم به یه لبخند بسنده کرد . به طرف میز های طرف راست سالن رفتم و روی یه صندلی که چوبش طلایی رنگ بود و روکش های مخمل سرمه ای داشت و توی یکی از میز ها که بقیه ی صندلی هاش خالی بودن ، نشستم . همون موقع اریک به طرفم اومد ، من هم که انگار اصلا نمیشناسمش ، توجهم رو به دور و اطراف دادم ‌که یه دفعه اومد کنارم نشست . به طرفش برگشتم و لبخند زدم . اون هم لبخند متقابل زد و با صدای نسبتا آرومی گفت : خب ، خودت رو معرفی نکردی . به لبخند زدن ادامه دادم‌ و با لحن مغرورانه ای گفتم‌ : کایل اندرسون ( Kyle Anderson ) هستم ، جناب اورول . اریک هم به لبخند زدن ادامه داد و گفت : لطفا اریک صدام کن و اینکه نسبتت دقیقا با شاهدخت چیه ؟ همین جور که لبخندم‌ داشت تبدیل به پوزخند میشد ، سعی کردم احساساتم رو کنترل کنم تا جلوی کنجکاوی های بیشتر اریک رو بگیرم پس‌ با یه لحن نسبتا قاطعانه گفتم : نوه ی برادر زاده ی پسر عموی مادربزرگ عمه ی مادر شاهدخت ایزابل هستم . یه جوری طبیعی همه ی این کلمات رو پشت هم ردیف گفتم که برای یه لحظه خودم هم باورم شدم که چنین نسبتی با ایزابل دارم . همون موقع به چهره ی تعجب کرده ی اریک نگاه کردم و گفتم : اریک ، انگار منتظرتن . بعد به چند تا دختر نجیب زاده که لباس های پر زرق و برق و گرون پوشیده بودن و داشتن برای اریک غش و ضعف میرفتن اشاره کردم و با یه لحن حق به جانب گفتم : بالاخره معروف بودن هم این دردسرا رو داره دیگه . اریک از جاش بلند شد و لبخند زد و بهم نگاه کرد و گفت : صحبت خوبی بود ، کنت اندرسون . بعد هم ازم دور شد و یه نفس راحت کشیدم .

حرف زدن با اریک که خسته و بی حوصله ام‌ کرده بود ، مجبورم کرد به طرف بار گوشه ی سالن برم و روی یکی از صندلی ها نشسته ام و به مسئول بار که یه مرد مسن سال با موهای سفید و چشم های خاکستری بود که یه لباس آستین بلند رسمی سفید که یه جلیقه سیاه روش بود پوشیده بود ، نگاه کردم و گفتم‌ : یه لیوان آب بی‌زحمت . مرده با سر تایید کرد و بعد به طرف چپ رفت . همون موقع احساس کردم دونفر ، یکیشون طرف راستم و اون یکی طرف چپم نشستن . بدون اینکه بهشون نگاه کنم ، مشغول فکر کردن شدم که یه دفعه اونی که طرف راستم بود ، رشته ی افکارم رو پاره کرد و با یه لحن گستاخانه گفت : چطور جرات میکنی اونجوری باهاش صمیمی بشی . صداش که به نظر آشنا میومد ، کنجکاوی ام رو تحریک کرد ، سرم رو آوردم بالا و با همون پسر مو نقره ای و چشم آبیی که تو اتاقم بهم حمله کرد مواجه شدم اما این دفعه لباس های خیلی رسمی تر سفید پوشیده بود و یه نقاب سفید ساده هم زده بود . بعد به طرف چپم نگاه کردم و با اون یکی که موهای نقره ای و چشم های قهوه ای مایل به قرمز داشت و دقیقا لباس های سفید مشابه اون یکی پوشیده بود ، نگاه کردم ، پوزخند زدم و خواستم ازشون بپرسم که چرا دارن تعقیب میکنن که یه دفعه ......... .

صدای ایزابل رو از پشت سرم شنیدم که با یه لحن عصبانی گفت : شما دو تا اینجا چیکار میکنین دقیقا ؟ اون دو نفری که کنارم نشستن انگار مخاطب ایزابل بودن ، سریع بلند شدن و احترام گذاشتن . منم که دلم می‌خواست از این منظره لذت کافی رو ببرم ، از جام‌ بلند شدم و برگشتم که یه دفعه اونی که چشماش آبی بود ، به من نگاه کرد و گفت : ایزابل ، این کیه ؟ پوزخند زدم و گفتم : این الان منظورت منم ؟ ، خودت اصلا چجوری شاهدخت آماندرییا رو به اسم کوچیک صدا میکنی ؟ اون یکی بدون اینکه به من نگاه کنه گفت : خواهر واقعا آدم حوصله سر بریه ، می خوای بکشیمش . من که تعجب کرده بودم ، به ایزابل نگاه کردم و با صدای نسبتا بلندی گفتم : خواهر ؟؟؟؟؟ ایزابل زیر چشمی به دور و اطرافمون نگاه کرد تا ببینه توجه کسی جلب شده یا نه و بعد آروم گفت : آره ، خواهر . بعد به اون دو نفر نگاه کرد و گفت : رِی ، چارلی ، به نظرتون الان نباید یه جای دیگه باشین ؟ در ضمن شب بیایید همون جای همیشگی ، باهاتون کار دارم . بخش باهاتون کار دارم رو یه جور تهدید وار گفت که منم با این که هیچ کار اشتباهی نکردم ترسیدم . بعد اون دو نفر که انگار اسماشون رِی و چارلی بود ، اما ترتیبش رو هنوز نفهمیدم که کدوم کدومه . دوباره احترام گذاشتن و به طرف در خروجی سالن رفتن . منم سریع برگشتم سرجام نشستم که یه دفعه ایزابل اومد کنارم نشست . به صورتش نگاه کردم و گفتم : جانم ، امر دیگه ای داری ؟ یکم با مشکوکیت نگاهم کرد و گفت : یعنی الان نمی خوای بپرسی این دوتا کی بودن ، اصلا چجوری منو می‌شناسن و از این جور سوالا . خندیدم و گفتم : نمی پرسم چون می دونم خودت بعدا توضیح میدی . همون موقع گروه موسیقی که دقیقا طرف دیگه ی سالن بودن شروع کردن به زدن یه آهنگ با ریتم سه ضربی که مخصوص رقص والس بود .

بعد از سر جام‌ بلند شدم و دست چپم رو به طرف ایزابل دراز کردم و گفتم : وقتی که داریم میرقصیم توضیح بده . لبخند زد و از جاش بلند شد و دست راستش رو گذاشت تو دست چپم و بعد یکم رفتیم‌ جلوتر و دست راستم و گذاشتم روی کمرش و ایزابل هم دست چپش رو گذاشت روی شونه ام . بعد هم هماهنگ با آهنگ سعی کردیم قدم هامون رو هماهنگ کنیم . بعد از این که به یه هماهنگی نصفه نیمه رسیدیم ‌. در حالی که داشتیم میرقصیدیم ایزابل هم شروع کرد به تعریف کردن : خب بیماریی که مادرم دچارش شدن ، یه بیماری ارثیه که وقتی جوون تر هم بودن اذیتشون می‌کرد ، اما با همه ی اینا پدرم که از بیماری مادرم و خطراتش آگاه بودن ، به مادرم پیشنهاد ازدواج دادن ، مادرم قبول کردن و چند ماه اول همه چیز خوب پیش رفت تا اینکه دوباره حال مادرم بد شد و وزرا ، دختری که از قبل برای پدرم در نظر گرفته بودن رو وارد قصر کردن و با اجبار پدرم رو مجبور کردن که با دوست صمیمی مادرم یعنی بانو ویرجینیا ازدواج کنه . یه سال بعد مادرم باردار میشن اما به خاطر بیماری خانوادگیشون احتمال سالم به دنیا اومدن بچه خیلی کم بوده و در آخر هم اون بچه میمیره و بعد یه سال از اون اتفاق مادرم دوباره باردار میشن ، این دفعه هم همون خطرات وجود داشت اما مادرم اصرار به ، به دنیا اومدن اون بچه میکنن و اون بچه هم سالم به دنیا میاد و اون بچه کسی نیست جز من .

وقتی که یه سالم شد ، چارلی همون پسر مو نقره ای که چشم های آبی داشت به دنیا اومد و سال بعدش رِی اون یکی که موهای نقره ای و چشم های قهوه ای مایل به قرمز داشت به دنیا اومد و اینکه نزدیکای تولد ده سالگی ام‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌مادرم فوت کرد و این بود کل چیزایی که باید بهت میگفتم البته به صورت خلاصه . لبخند تلخی زدم و گفتم : مطمئنم اگه مادرت بود بهت افتخار می‌کرد . ایزابل هم لبخند غمگینی زد و گفت : ای کاش کنارم بود . همون موقع موسیقی ای که نوازنده ها می‌نواختن به آخرین بخش خودش رسید و ایزابل برای بار آخر چرخید و بعد همه شروع کردن به دست زدن و احترام گذاشتن به همپای رقصشون . بعد از چند ثانیه به صورت ایزابل نگاه کردم و در حالی که یکم نفس نفس میزدم گفتم : بهتره بریم یه نوشیدنی ای چیزی بخوریم . ایزابل هم که دست کمی از من نداشت لبخند خسته ای زد و گفت : کاملا موافقم . رفتیم به طرف بار و از روی میز چند تا لیوان شربت آب پرتقال بود ، یکی از لیوانا رو من و اون یکی رو ایزابل برداشت . ایزابل که معلوم بود خسته است ، خواست روی یکی از صندلی های کنارش بشینه که یه دفعه یه دختر با موهای بافته شده قهوه ای و لباس رسمی زردی که تنش بود ، جایی که ایزابل میخواست بشینه نشست و پشتش رو به ما کرد و با صدایی که نسبتا بلند بود به کسی که رو به روش بود ، یه دختر دیگه با لباس های رسمی بنفش و موهای قهوای تیره که باز بود گفت : شاهدخت بیمار چطور میتونه توی این مهمونی های رسمی شرکت کنه ، وقتی میبینمش احساس میکنم داره برای آماندرییا بدبختی میاره . خواستم برم جلوی این حرف هاشون رو بگیرم که یه دفعه ایزابل با دست راستش دست چپم رو گرفت و متوقف کرد و در حالی که سرش پایین بود و دست چپش رو مشت کرده بود گفت : ولشون کن ، الک .

با عصبانیت نگاهش کردم و گفتم : واقعا ؟؟؟! ایزابلی که من میشناسم یه همچین حرفی رو قبول میکنه ؟ یکم سرش رو آورد بالا و با صدای نسبتا آرومی که به زور میشد شنید گفت : بین این آدما اون دختر جایی نداره . بعد هم لیوانش رو گذاشت روی میز و به سمت راه پله های انتهای سالن رفت . با خستگی برگشتم سر جام و تصمیم گرفتم بزارم یکم تنها باشه . بعد از چند دقیقه که یخ های آب پرتقالم آب شدن یه دختر مو سیاه که لباس های قرمز خیلی رسمی پوشیده بود اومد کنارم نشست و در حالی که ذره ذره داشت آب پرتقالش رو می‌خورد با یه لبخند به طرفم برگشت . همون موقع متوجه چشم های سبز مایل به آبی اش شدم و اینکه هیچ نقابی نداشت برعکس بقیه ی افراد داخل سالن . لبخند زد و گفت : با شاهدخت دعوات شد ؟ پوزخند زدم و به طرفش برگشتم و گفتم : نه فقط داشتیم صحبت میکردیم ، حالا جنابعالی کی هستی که قانونی که میزبان گذاشته رو رعایت نمیکنی ؟ لبخندش تبدیل به پوزخند شد و گفت : وقتی داری اینجوری باهام صحبت میکنی ، نمی تونم تضمین کنم که زنده از اون در خارج بشی . به چشماش زل زدم و گفتم : لازم نکرده نگران من باشی ولی ای کاش میدونستم کی نگرانمه . دختره از جاش بلند شد و لبخند زد و گفت : به موقعش میفهمی . بعد هم‌ به طرف مرکز سالن که انگار دوباره نوازنده ها داشتن آهنگ دیگه ای رو مینواختن رفت . من هم یه لیوان آب پرتقال از روی میز برداشتم و به طرف راه پله ی انتهای سالن رفتم .

در حالی که داشتم از پله ها بالا میرفتم ، تو ذهنم داشتم تصور می‌کردم که الان دقیقا میخوام به ایزابل چی بگم و واقعا چیزی به ذهنم نرسید . وارد بالکن که نرده های ساخته شده از سنگ مرمر داشت شدم و دیدم ایزابل تنها داره به آسمون بی حد و مرز و شهر سِلِسین که نقطه های نور شمع های خونه ها از دور مثل ستاره ها سو سو میزدن نگاه می‌کرد . رفتم جلوتر و گفتم : مزاحم که نیستم . که همون موقع متوجه حضورم شد ، نقابش تو دستش بود و با پشت دستش اشکایی که می‌خواست پنهون کنه رو پاک کرد و با لبخند به طرف برگشت و گفت : نه ، دیگه خودم هم داشتم میومدم پایین . لیوان آب پرتقال رو به طرفش گرفتم و گفتم : با خودم گفتم شاید تشنه ات باشه . با لبخندی که سعی می‌کرد غم تو نگاهش و بغض توی صداش رو مخفی کنه گفت : مرسی . و لیوان رو از دستم گرفت و یه دفعه تا ذره ی آخر آب پرتقال رو سر کشید . لبخند زدم و دستام‌ رو روی نرده ها گذاشتم و به آسمون خیره شدم و بعد از چند ثانیه گفتم‌ : چرا نذاشتی جلوشون رو بگیرم ؟ ایزابل که داشت با لیوان خالی تو دستش بازی می‌کرد گفت : مهم نبود ، حالا هم که گذشته ، پس ولش کن . پوزخند زدم و گفتم : میدونی تو مثل ماه تو آسمونی که وقتی کامل باشی بقیه ی ستاره ها هر چقدر هم تلاش کنن نمیتونن جلوی درخششت رو بگیرن ، اما وقتی که کامل نیستی ، خیلی مظلوم و تنهایی . ایزابل زیر لب و با صدای آروم گفت : من همیشه تنهام ، همیشه بقیه دارن بهم طعنه و کنایه میزنن ، چیزی که از اول بوده رو نمیشه تغییر داد . لبخند زدم و به چشم های سبز زمردی اش خیره شدم و گفتم : اون ایزابل که زبون نیش دار داره ، هر لحظه منو تهدید داره میکنه و همه ی آدمای بار استخوون اژدها ازش میترسن و حساب میبرن هیچوقت این حرفت رو قبول نمیکنه . پوزخند زد و گفت : متاسفانه در حال حاضر ایزابل ضعیف و نحیف در خدمتتونه . خندیدم و گفتم : به نظرم کلا یه ایزابل وجود داره که ترکیبی از این وقار و مظلومیت الانت و قدرت و سرسختی اون یکیه .

یکم فکر کرد و گفت : ای کاش میشد این شخصیتی که میگی رو داشته باشم اما فکر کنم این آرزوم هیچوقت واقعی نشه . خندیدم و گفتم : حداقل تلاشت رو بکن بعد اینجوری زانوی غم بغل کن . یه دفعه بازوم رو بشگون گرفت و گفت : همینیه که هست ، جنابعالی مشکلی داری ؟ داشتم جلو خنده ام رو می‌گرفتم که یه دفعه زدم زیر خنده و گفتم : خیر قربان مشکلی نیست ، اصلا من چیکارم که مشکل داشت باشم با این موضوع . خندید و گفت : خوبه ، وگرنه میدونستم چه بلایی سرت بیارم ، شاهزاده فراری کارتیا . بعد از اینکه یکم دیگه صحبت کردیم ، به سالن اصلی برگشتیم و با بقیه ی مهمون ها همراه شدیم و در کل اتفاق خاصی دیگه نیفتاد به جز یکی که اون هم این بود وقتی که همه داشتن خداحافظی میکردن اریک به ایزابل نزدیک شد و در گوشش یه چیزی گفت که باعث شد ایزابل بد جوری بهم بریزه . بعد از همه ی اتفاق های امشب ایزابل به قصر سِلِسین و منم به مسافرخونه برگشتم .

روز بعد 🌄 :

تقریبا دیشب خوابم نبرد ، ذهنم آشفته تر و مشغول تر از این حرف ها بود که خواب به چشم بیاد ، نزدیکای طلوع خورشید بود ، یکی از چیزهایی که همیشه به خودش جذبم کرده طلوع خورشیده ، مهم نیست کجا باشی ، همیشه طلوع خورشید رو میشه دید ، پنجره اتاق رو باز کردم و خنکی هوای تازه وارد اتاقم شد ، لبخند زدم و لبه ی پنجره رو گرفتم و با کمک برآمدگی آجر های ساختمون از دیوار مسافرخونه بالا رفتم و خودمو به سقف رسوندم و از اونجا طلوع خورشید رو دیدم .