'هنوز هم گریه نکردی؛'

برای دیده‌ای که جهان و جهانیانش گریه‌اش را نشنیدند. 'برای او'

بخت برگشته‌ی عزیزم، آن روز زشت از یادم نمیرفت که شروع روز های بی‌مادری ات بود. عجیب بود که چطور اشکی از دیده‌ات رها نمیگشت، درحالی که آسمان بارانش را گریست. بخشی از دل بچه‌گانه‌ام گفت که احساساتت را با مادر عزیز تر از جانت دفن کرده‌ای، ولی بخشی از آن حس های مرده هنوز در تو میخندیدن. خنده‌ات قلبم را میشفرد، انگار که این قفسه‌ی خاک گرفته‌ی سینه‌ام برای این دل پریشان گشته زیادی تنگ بود.

آن موقع هنوز تو بودی، گرفتن دستانت جنایت نبود تا زمانی که مجرم ندانسته بودی، بزرگترین جنایتت را از سر بی‌مادری‌ات میخواندند. بی مغز هایی که چیزی از درد نگفته‌ات نشنیده بودند. موجودات به ظاهر عقل کل گوش هایشان خفته بود و دیده‌هایشان میدید و قضاوت میکرد. دیگر کسی چه میدانست از آن سقف تنگ و مرطوب بالای سرت که اشک چشمانت بر رویشان خشک گشت.

در نهایت صبر ها به پایان رسید و این بچه‌ی بخت برگشته ، در نگاهشان شد آن بچه‌ی سرکش، آن نوجوان معت.اد. حال دیگر باریکه در میان انگشتانت دود میگشت، بچه درونت مداد نمیدانست. لب هایت طمع تلخ سی.گ.ار را چشیدند و ریه هایت که هیچ، قلبت را هم سوزاندند. 'هنوز هم گریه نکردی.' جنون تا چه حد زهرش را در رگ هایت پاشیده بود؟ چرا دیگر به من نگفتی؟ گوش های من برای صدای خراشیده‌ات بیدار بودند، تو این را میدانستی و نگفتی؟

این فاصله به اندازه‌ی زمین و آسمان شد. من زمین خاکی و تو آسمان ابر پوشیده. من ثابت مانده و تو در گردش، تا جایی که نگاهمان تا به هم قفل شد، مردمک های محبوس لرزیدند و چرخیدند، انکار کردند و اغراق کردند. خواستی دوای درد بی درمانت را در م.خد.ر خفه کنی که خود خفه گشتی. دردت را چرا بر تار های مویم نمی‌نوازی؟ که بر آوازگاه زخم دیده‌ات چنگ زده؟ دستش بشکند، بخت برگشته‌ی عزیزم! دستش بشکند!

صدای خنده‌ات که از آن زخم باز گشته بیرون میپرد قلبم را چنگ میزند. لعنت بر این چنگ های بی‌صاحب! چه از جان من و تو میخواهند که ناخن برایمان تیز میکنند؟! در گوشه‌ای خاک گرفته خاطرت را میبویم، تو چه میدانی از آن خاطرات؟ که حال ما شناخته شده‌ هایی غریبه‌ایم،