سخترین زبان ها به ترتیب ...‌

.........

۱. چینی ماندارین (Mandarin Chinese) نوشتار: الفبا نداره! باید هزاران کاراکتر (حروف تصویری) حفظ کنی. صدا (تون): ۴ لحن اصلی داره، یعنی "ma" می‌تونه به معنی "مادر" یا "اسب" یا "فحش" باشه 😅 بسته به آهنگ گفتن. گرامر: خیلی فرق داره با زبان‌های هندواروپایی مثل فارسی/انگلیسی.

۲. عربی (Arabic) خط: از راست به چپ، شکل حروف بسته به جایگاهشون تغییر می‌کنه. گرامر: صرف فعل‌ها و جمع بستن خیلی پیچیده‌ست. لهجه‌ها: عربی فصیح (کتابی) با عربی محاوره‌ای (مصر، خلیج، شام...) خیلی فرق داره. صداها: حروفی مثل "ع" و "غ" یا "ق" برای خیلی‌ها سخته.

۳. ژاپنی (Japanese) نوشتار: سه سیستم جدا داره → کانجی (هزاران کاراکتر چینی)، هیراگانا، کاتاکانا. باید هر سه رو بلد باشی. دستور زبان: ترتیب جمله "فاعل–مفعول–فعل" هست (مثلا "من سیب می‌خورم" میشه "من سیب می‌خورم-است"). سطوح ادب: یه جمله می‌تونه بسته به اینکه با دوستت حرف می‌زنی یا رئیس‌ت باشه، کلی تغییر کنه.

۴. کره‌ای (Korean) نوشتار: هانگول (الفبای خودش) آسونه، ولی… گرامر: مثل ژاپنی، فعل آخر جمله میاد و ساختار خیلی متفاوت از فارسی/انگلیسیه. سطوح احترام: بیش از ۶ سطح مختلف ادب داره، یعنی باید بدونی با کی داری حرف می‌زنی. واژگان: خیلی کلمه‌های قدیمی + وام‌واژه‌های چینی داره.

۵. ایسلندی (Icelandic) گرامر: فوق‌العاده پیچیده، مثل یه نسخه سخت‌تر از آلمانی. واژگان: خیلی قدیمی و تغییر نکرده، اصطلاحات مدرن رو هم با واژه‌سازی خودش می‌سازه. تعداد گویشور: کم، پس منابع آموزشی کم پیدا میشه.

۶. فنلاندی (Finnish) گرامر: ۱۵ حالت دستوری مختلف داره (ما در فارسی ۶ تا داریم مثل فاعلی، مفعولی و ...). ریشه زبانی: جزو خانواده اورالیه، ربطی به انگلیسی یا فارسی نداره. یعنی کلماتش کاملاً غریبن. ترکیب‌سازی: کلمات خیلی طولانی می‌سازه (مثلا یه کلمه می‌تونه معنی کل یه جمله رو بده).