نگاه سرد

توصیفاتی برای عشق ناکام.

در سکوتِ سنگینِ نبودنت، هر کلمه‌ای که به زبان می‌آورم، پژواکِ تنهاییِ من است. قلبت دیگر خانه‌ی من نیست؛ من تنها سایه‌ای از خودم را بر دیوار خاطراتت تماشا می‌کنم.

در دنیای من، تو هنوز همان معجزه‌ای هستی که بودی؛ در دنیای تو اما، من دیگر حتی یک خاطره‌ی عادی هم نیستم. شاید من همان صفحه‌ی فراموش‌شده‌ی کتاب زندگی تو هستم، که هرگز فرصت خوانده شدن پیدا نکردم.

اگر می‌توانستی نجوایِ خاموشِ ذهن مرا بشنوی، شاید این‌گونه با من غریبه نبودی و مهربان‌تر می‌شدی. چه تلخ است این حقیقت که نمی‌توان، بذرِ عشقی را به زور در دلی کاشت، که در آن جایگاهی برای ما نیست.

سال‌ها عشق، در لحظه‌ای نفرت، چنان خاکستری می‌شود که گویی هرگز نبوده است؛ و این، تلخ‌ترین رازِ فراموشی‌ست. عاشق، هستی‌اش را می‌بخشد و معشوق، هستی‌اش را می‌ستاند؛ این معامله‌ای‌ست که در آن، هر دو سود می‌برند، و من، تنها در حسرتِ از کف دادنِ تمامِ هستی‌ام مانده‌ام.

ایمان دارم که روزی، آغوشی چنان گرم و محکم مرا در بر خواهد گرفت که تمامیِ تکه‌هایِ خسته‌یِ وجودم، دوباره به هم پیوند خورده و التیام می‌یابند. روزی می‌رسد که کسی، برای آخرین بار، نامت را صدا می‌زند؛ و تو، حتی در آن لحظه نیز نمی‌دانی که این، آخرین ترانه‌ای‌ست که از حنجره‌اش به گوشت می‌رسد.

ما، در غبارِ تاریخ گُم شده‌ایم؛ اما طنینِ خنده‌هایِ بی‌دغدغه‌ی ما، هنوز هم در زیرِ آسمانِ زخم‌خورده‌ی این دیار، به گوش می‌رسد و می‌پیچد. برخی لحظه‌ها، تنها برای حک شدن در یادها ساخته می‌شوند؛ بی‌آنکه تاریخ و نشانی از خود به جا گذارند، تا ابد در قلبِ خاطره‌ها جاودانه بمانند.

چه موجودِ غریبی‌ست انسان؛ قادر است کسی را در ژرفایِ دل دوست بدارد، اما هرگز گناهش را نبخشد؛ که عشق، راهی جدا از مسیرِ بخشش می‌پیماید. بی‌اثر بود عمقِ مهرورزی‌ام؛ تو، در آینه‌ی خواسته‌ی خویش، مرا می‌دیدی، نه آن‌گونه که بودم، که آن‌گونه که می‌پنداشتی باید باشم.