فقط او...

نمیدونم چطور راحت جا گرفتی تو قلبم، وقتی بقیه التماس ورود میکنن؛)

زیبایی چشماش یه چیز دیگست، زیبایی حرفاش چیز دیگه.

دوستش دارم، و دوست ندارم با احساساتش بازی کنم. ولی گاهی حس میکنم اون اینطور فکر نمیکنه..پس تو یه چرخه گیر میوفتم.

این چرخه منو میترسونه، ترس از دست دادنش:) نمیدونم چرا جهان دست به یکی کرده نذاره کنار هم باشیم.

گاهی به خودم میگم... اصلا میدونه چه اهمیتی برای من داره؟ یا چقدر دوستش دارم؟ شاید نمیدونه...نه،حتما نمیدونه

شرایطی که دست خودم نیست باعث اضطرابم شده. میترسم هر لحظه انزجار دیگران نخ نازک بینمون رو پاره کنه..

به خودم میگم چطور بهش بگم دوستش دارم؟ ولی دیگه داره دیر میشه...شاید ″ما″ئی که ساختیم نابود شه.... اگه یهو برم، یعنی صبر میکنه تا برگردم؟ منو یادش میمونه؟ اگه برم....و روزی برگردم...منو میبخشه که نبودم؟ این افکار تا صبح عذابم میدن. چهره‌تو که روی کاغذ کشیدم تاریکی شب میبلعه...و تو گوشه دیگه ای از دنیا زیر پتو و گوشه تاریک اتاق گریه میکنی

انگشتام برای اینکه انگشتات رو حس کنن میسوزن، قلبم برای دیدنت میتپه ولی...مغزم میترسه. اگه کافی نباشم چی؟ این سوال دردناکیه که پاهامو پشت میز مطالعه قفل کرده و چشام رو قرمز و متورم:)

از درد هام بهت نمیگم، نمیگم وقتی رفتی قلبم چند تیکه شد. نمیگم وقتی دنبال تکه هاش میگشتم چقدر دستام برید. نمیگم چشمام چقدر از اشک سنگین شد. نمیگم چند نفر هر روز مرتبا بهم یادآوری میکنن که کافی نیستم. فقط یه جمله از دهنم برات میاد بیرون، اونم ″دوستت دارم″ـه.