یک راه..

به دنبال یک راه از جهنم تاریکی ها نور می افشانم:)

در هر زمان که میشد چشمانم را می‌بستم. به تاریکی نگاهی می‌انداختم. خودم را غرق می‌کردم و بعد به روشنایی باز می‌گشتم. شاید اگر او صدایم نمی‌کرد هیچگاه برای بازگشت به روشنایی تلاشی نمیکردم.

شاید هیچوقت را به هرموقع انتخاب میکردم. شاید...فقط شاید...جنگ برای تو نبود، شاید فقط برای لبخندت جنگم با آینده‌ام را شروع کردم. آینده ای که باید بی نقص باشد، طبق انتظار همگان:)

یک مانع جلویم را گرفته است، یک مانع نه از سنگ، نه از فولاد، نه از آهن، نه از خشت...مانعی از جنس سرکوب. سرکوب درندگی‌ام وقتی نامت به زبان کسی می‌آید، سرکوب خشمی که وقتی کسی صفتی ناخوشایند به تو می‌دهد از درون به من کوبیده می‌شود. شاید سرکوب سرکشی‌ام وقتی کسی به راهی که مقصدش تویی ″نه″ می‌گوید.

آخر مگر ارزشی دارد این تلاششان؟ تنها عمر خود را تلف کرده‌اند، باور کن. زیرا از محبتی که به تو می‌ورزم قلبم هنوز دگرگون است.

زیبای چشمگیر شب تاریک، لبخند خورشید هنگام طلوع، خوشحالی گل تازه شکفته، رقص پرتوی زیبای نور صبحگاهی... چرا اشک؟ چرا ترس؟ چرا ناامیدی؟ چرا اخم؟ وقتی به کوچکترین بیلی که می‌شناسم سفت چسبیده‌ام، هنگامی که راهی به تو می‌سازم چرا اشک می‌ریزی؟

صبر پیشه کن...من هنوز راه می‌سازم و تو هنوز امیدوار آن سوی دره ایستاده‌ای. بگذار نسیم نوازشت کند، نسیمی که لطافت دستانم را برایت همراهش کرده‌ام:)