مرگ خاطره

در هیاهوی روزهای تکراری، خاطراتی هستند که روزی روشن‌ترین بخش زندگی‌مان بودند؛ اما حالا، در گوشه‌ای از ذهن، کم‌رنگ و بی‌صدا نفس می‌کشند. این نوشته، مرثیه‌ای‌ست برای آن لحظات گمشده برای خنده‌هایی که دیگر صدایشان را نمی‌شنویم، برای چشمانی که روزی آشنا بودند و حالا غریبه‌اند. مرگ خاطره، نه با خاک و سنگ، بلکه با سکوت و بی‌توجهی اتفاق می‌افتد. و این شعر، سوگواره‌ای‌ست برای آن مرگ بی‌صدا.

خاطره‌ها، خانه‌های کوچک ذهن‌اند؛ پر از نور، صدا، بو، و لمس لحظاتی که روزی زندگی بودند. اما زمان، آرام و بی‌رحم، دیوارهای این خانه‌ها را فرسوده می‌کند. آن‌چه روزی با یک آهنگ، یک عطر، یا یک نگاه زنده می‌شد، حالا در سکوتی سرد فرو رفته. «مرگ خاطره» یعنی خاموشی تدریجی آن لحظات؛ نه با حادثه‌ای ناگهانی، بلکه با مرور روزهایی که بی‌آن‌ها گذشته‌اند. این اثر، نگاهی‌ست به این مرگ بی‌صدا مرگی که نه در قبرستان، بلکه در ذهن اتفاق می‌افتد.

روزی بود، نه خیلی دور، که صدای خنده‌اش مثل نور از پنجره‌ی ذهن می‌تابید. بوی نان تازه مادر، صدای زنگ دوچرخه، لمس دست‌هایی که امنیت می‌دادند همه‌شان واقعی بودند، زنده، جاری. آن عصر تابستانی که باد موها را به بازی گرفته بود، یا آن شب بارانی که زیر چتر، دنیا کوچک‌تر از دو نفر شده بود... خاطره‌ای روشن، مثل عکس تازه‌ای که هنوز بوی کاغذ می‌دهد. در آن لحظه‌ها، زندگی معنا داشت؛ نه به خاطر اتفاقات بزرگ، بلکه به خاطر حضورهایی که بی‌ادعا بودند. این خاطره، روزی پناه بود. حالا، فقط یک تصویر محو در قاب ذهن.

همه چیز از یک لحظه شروع شد وقتی دیگر مطمئن نبودی آن خاطره در تابستان بود یا پاییز. صدای خنده‌اش را شنیدی، اما انگار از پشت شیشه‌ای مات. نامش را خواستی به زبان بیاوری، اما فقط سکوت آمد. عکس‌ها هنوز هستند، اما حس‌شان رفته؛ آهنگی که روزی قلبت را می‌لرزاند، حالا فقط یک ملودی‌ست بی‌معنا. آغاز فراموشی، مثل غبار روی آینه است؛ نه آن‌قدر واضح که ببینی، نه آن‌قدر محو که نادیده بگیری. و تو، در میان این غبار، دنبال چیزی می‌گردی که روزی بخشی از تو بود.

هیچ صدایی نمی‌آید. نه خنده، نه گریه، نه حتی زمزمه‌ای از گذشته. خاطره‌ای که روزی با یک نگاه زنده می‌شد، حالا حتی با هزار تلاش، جان نمی‌گیرد. نام‌ها بی‌معنا شده‌اند، مکان‌ها غریبه‌اند، و احساس‌ها... بی‌حس. مرگ خاطره، شبیه خاموش شدن شمعی‌ست در اتاقی تاریک؛ نه کسی آن را فوت کرد، نه کسی دید که خاموش شد. فقط دیگر روشن نیست. و تو، با دستانی خالی، به دنبال نوری می‌گردی که نمی‌دانی کی و کجا خاموش شد. این مرگ، بی‌مزار است؛ اما سوگوار دارد.

خاطره‌ها نمی‌میرند اگر به آن‌ها سر بزنی. اگر گاهی به عکس‌های قدیمی لبخند بزنی، اگر آهنگی را دوباره گوش بدهی، اگر نامی را با مهر صدا بزنی. مرگ خاطره، انتخابی‌ست؛ نه اجبار زمان. ما می‌توانیم حافظه‌ی لحظات باشیم، نگهبان آن‌چه روزی جانمان را گرم کرد. پس بیایید به گذشته برگردیم نه برای ماندن، بلکه برای یادآوری. برای اینکه بدانیم هنوز می‌شود از یک خاطره، نوری ساخت برای روزهای تاریک و شاید، در میان این یادها، خودمان را دوباره پیدا کنیم.