خودرو های فرمول یک از ابتدا تا کنون (2)

در پست "خودرو های فرمول یک از ابتدا تا کنون (1)" خودرو های فرمول یک رو از ابتدا تا سال 1981 و ورود بدنه ی فیبر کربنی بررسی کردیم، در این پست خودرو ها رو از سال 1983 تا کنون بررسی میکنیم. این پست ادامه ی پست قبلیه پس توصیه میکنم اگه اون رو نخوندین حتما اول اون رو بخونید.

بعد از ورود بدنه از جنس فیبر کربن در سال 1981 تغییرات به سرعت ادامه پیدا کردند و در سال 1983 قانونی تصویب شد که بر اساس اون کف ماشین ها باید کاملا مسطح می بود یا به عبارت دیگه استفاده از پنل های بزرگ که داون فورس ایجاد میکردند ممنوع شد، چرا که داون فورس بالا در پیچ ها میتونست خطر تصادفات مرگبار رو افزایش بده. همچنین در این سال همه ی تیم ها از موتور توربوشارژ استفاده میکردند که همونطور که در پست قبل گفتم به سوخت زیادی نیاز داره پس سوخت گیری در حین پیت استاپ به فرمول یک اضافه شد ولی مدت کوتاهی بعد در 1984 دوباره ممنوع شد. تیم ها که تازه با توانایی های توربو شارژ ها آشنا شده بودند تصمیم به افزایش هر چه بیشتر قدرت این موتور ها گرفتند به طوری که توربو ها که کار خود رو با تقریبا 500 اسب بخار شروع کرده الان چیزی نزدیک به 800 اسب بخار قدرت داشتند! اما قدرت زیاد در کنار بی ثباتی این نوع موتور ها ترکیب خوبی نبود و پس از چند سال استفاده از موتور های توربوشارژ با قوانین محدود کننده در نهایت این موتور ها از فرمول یک حذف شدند.

در ابتدای سال 1994 پس از بحث های فراوان در مورد لزوم قرار دادن یا حدف سیستم های کمک راننده مانند ترمز های ABS، سیستم تعلیق فعال، سیستم کنترل کشش و... این سیستم ها با وجود مخالفان زیاد از جمله آیرتون سنای افسانه ای که در مورد حذف این سیستم ها میگفت -سال 1994 سالی پر از تصادف خواهد بود- از فرمول یک حذف شدند. پس از مرگ رولند راتزنبرگر و آیرتون سنا که حذف سیستم های کمک راننده بدون تغییر در قوای فنی ماشین ها رو برای ایمنی رانندگان خطرناک میدونست (وقتی یک بار دیگه کار از کار گذشت) تغییرات زیادی در پیست های مسابقه و در قوای فنی خودرو ها ایجاد شد. از ویژگی های ماشین های سال 1994 میشه به موتور V10 و 3.5 لیتری و حدود 750 اسب بخار قدرت اشاره کرد. همچنین سیستم تعلیق فعال، سیستم کنترل کشش و ترمز های کربن سرامیکی از اواسط فصل جهت ایمنی بیشتر به خودرو ها برگشتند. در سال 1994 سوخت گیری در حین پیت استاپ دوباره به فرمول یک اضافه شد.

در سال های نزدیک به 2000 خودرو های فرمول یک به چیزی که امروز به کار گرفته میشه شبیه تر شده بودند و نسبتا با سال های قبل خیلی متفاوت بودند، همچنین در اون سال ها ایمنی هم در پیست ها و هم در ماشین ها و خیلی بهتر شده بود و خطرات کاهش پیدا کرده بودند. ماشین هایی که در سال 2000 به کار گرفته می شدند دارای موتور های تنفس طبیعی 3.5 لیتری با 8 یا 12 سیلندر بودند. همچنین در اون سال ها از سیستم بازیابی انرژی جنبشی (KERS) استفاده می شد که به افزایش کارایی موتور کمک میکرد. از جمله چیز هایی که خودرو های اون سال ها رو از دوره های قبل متمایز می کرد استفاده از بال های آیرودینامیکی خاص و متفاوت بود که حتی هر سال نسبت به سال قبل فرق می کردند، استفاده از بال های قابل تنظیم به افزایش داون فورس و در نتیجه سرعت کمک می کرد.

تغییرات در سال های بعد از آن به طور کلی ظاهری و برای استفاده ی بهتر از قوانین آیرودینامیک بودند به طوری که بعد از حذف دوباره ی سوخت گیری در حین پیت استاپ در سال 2010 مهم ترین تغییر فنی خودرو ها در سال 2014 با افزودن سیستم بازیابی انرژی حرارتی (MGU-H) اتفاق افتاد. همچنین در اون سال ها (به ویژه بعد از 2014) ایمنی روز به روز بهتر میشد و میشه از مهم ترین نکات ایمنی به افزودن هیلو (halo) در سال 2018 اشاره کرد که در سال های بعد جان افراد زیادی رو نجات داد. در سال 2918 علاوه بر هیلو برای ایمنی بیشتر از بدنه با عرض بیشتر و تایر های پهن تر استفاده شد که پایداری و چسبندگی رو بیشتر می کرد. از دیگر تفاوت های ماشین های این نسل با نسل های قبل میشه به موتور هیبرید اشاره کرد. بر خلاف 2018 که تمرکز اصلی روی پایداری ماشین بود در سال 2019 آیرودینامیک یک بار دیگه موضوع اصلی شد و بال های جلو در این سال پهن تر و بالاتر از سال های قبل بودند و تیم ها مجبور شدند سیستم تعلیق رو برای هماهنگی بیشتر با بال جلو و البته لاستیک های جدید پیرلی تغییر بدن. بعد از 2019 تا الان تغییرات خیلی جزئی بودند و هیچ تغییر مهمی اتفاق نیفتاده که بخوایم تحلیلش کنیم.