در جست و جوی بهشت؛

فکر نمی کردم احساساتم این قدر زود نمایان شوند، فکر می کردم میتوانم تا ابد آنها را در درونم مدفون کنم. عمر ابدی به چشم آدم ها بهترین نعمت است؛ اما به چشم من، چیزی جز ناامیدی و خستگی ندارد. در طول عمرم انسان هایی را دیدم و با انها آشنا شدم، اما در یا زود همه ی آنها از دنیا می روند. فرقی ندارند چقدر مقاومت کنند؛ بازهم این م.ر.گ است که پیروز میشود. اما در عمرم هیچگاه فکر نمیکردم از صمیم قلبم بخواهم انسانی در زندگی ام بماند. تا اینکه با هیمل آشنا شدم.

در ماجراجویی های بی شماری که داشتم، همیشه همراهم بود. نگاه کردن به ستاره ها با آن سخت بود، زیرا نمیدانستی باید به چشمان آن نگاه کنی که برق آنها با ستارگان برابری میکرد، یا خود ستارگان. فکر کنم تنها چیز جادویی که به نظرم زیبا بود برق چشمان هیمل بود.وگرنه درخشش جادو هم از آن کمتر بود.

در دشت گل ها، متوجه شدم که دنیا وسیع است و عمر انسان ها اندازه از است. این فکر که هیمل هم قرار است برود در دلم سنگینی میکرد. با خودم فکر می کردم که دنیا همین طور است؛ زندگی ها دیر یا زود خاموش میشوند و لبخند ها پژمرده.فکر کنم آن موقع متوجه شد که چیزی بر دلم سنگینی میکند، چون آن گل ها را که بویی وسوسه انگیز داشتند مانند تاجی از جنس طبیعت بر سرم گذاشت. لبخند آن روزش را هیچگاه فراموش نمیکنم.

فهمیدم که زندگی خودم را میتوانم در دستانم نگه دارم، اما عمر هیمل مانند هوا از دستم سر میخورد و به باد می پیوست. حسرت خوردن و اه کشیدن فایده ای نداشت، بنابر این با خودم فکر کردم که تا هست از وجودش که لحظه به لحظه تحلیل می رفت لذت ببرم. این بزرگترین دانشی بود که در زندگی ام. یاد گرفتم. گل های افشان، موج های خروشان و تمام اتفاقاتی که برایمان در ماجراجویی ها افتاد از یاد نمیبرم.

من می خواهم به سوی بهشت بروم، همان جایی که قبلا در کنارم می ایستاد و با خنده های خود پسندانه اش قلبم را به صدا در می آورد. همان کسی که هیچ وقت پشتم را خالی نکرد. هیمل، میخواهم به تو بگویم، درست است که شاید کمی بی احساس بودم ، اما بر سر مزارت همچون ابر بهاری اشک ریختم.